Πέμπτη 27 Ιουλίου 2017

Η μεγάλη ευκαιρία του εξωδικαστικού και οι παγίδες

Το επόμενο διάστημα θα εξελιχθεί η τελική φάση του θρίλερ των μνημονίων με το λεγόμενο ξεκαθάρισμα των κόκκινων δανείων.

Μένει να φανεί κατά πόσον το νέο πλαίσιο που τίθεται σε εφαρμογή σε συνδυασμό με την τακτική των τραπεζών, θα οδηγήσουν σε μια ήπια, λογική και ελεγχόμενη διαχείριση των κόκκινων δανείων ή, αντιθέτως, θα δημιουργήσουν πρωτόγνωρες καταστάσεις με πλειστηριασμούς και κοινωνικές εντάσεις, την ώρα που κάποιες εταιρείες-κοράκια θα συσσωρεύουν κέρδη πάνω σε πτωχεύσεις.

Η ελληνική κοινωνία έχει υπομείνει πολλά τα τελευταία επτά χρόνια, αλλά είναι ελάχιστα πιθανό ότι θα δεχθεί αδιαμαρτύρητα παρόμοιες καταστάσεις.


του Γιώργου Χ. Παπαγεωργίου

Ο εξωδικαστικός μηχανισμός ρύθμισης οφειλών δημιουργεί μια μεγάλη ευκαιρία για να εκτονωθεί το τεράστιο πρόβλημα των κόκκινων δανείων που έχουν γονατίσει ένα μεγάλο μέρος επιχειρήσεων λόγω της κρίσης.

Η μεγάλη καινοτομία είναι ότι στη διαδικασία συμβιβασμού συμμετέχει μαζί με τις τράπεζες και το Δημόσιο (εφορία και ασφαλιστικά ταμεία) και μάλιστα με μεγάλη ευχέρεια διευθετήσεων ακόμα και διαγραφής οφειλών.

Από την άλλη πλευρά, βέβαια, ο μηχανισμός προβλέπει και την αξιοποίηση των περιουσιακών στοιχείων για τις επιχειρήσεις που εντάσσονται, πράγμα που σημαίνει ότι θα υπάρξουν και εκποιήσεις ακινήτων για να καλυφθούν οφειλές.

Επομένως, το αποτέλεσμα θα κριθεί στην πράξη, κυρίως από τη στάση που θα τηρήσουν οι τράπεζες ως προς τις λύσεις που θα είναι διατεθειμένες να αποδεχθούν.

Η συμμετοχή του Δημοσίου, πάντως, στη διαδικασία μπορεί να λειτουργήσει διευκολυντικά για τις τράπεζες, έτσι ώστε να προχωρήσουν από την πλευρά τους σε γενναίες, αλλά αναγκαίες αναδιαρθρώσεις.

Μέχρι σήμερα, πάντως, οι τράπεζες δεν έχουν δείξει διατεθειμένες να προχωρήσουν σε γενναίες και ουσιαστικές ρυθμίσεις των κόκκινων δανείων, όπως λένε δικηγόροι και λογιστές που ασχολούνται με τα ζητήματα αυτά.

Πιθανόν, οι πρόσφατες νομοθετικές ρυθμίσεις που διευκολύνουν τα τραπεζικά στελέχη στο να προχωρούν σε γενναίες αναδιαρθρώσεις σε συνδυασμό με την πίεση για διευθετήσεις που θα δημιουργήσει η έναρξη του εξωδικαστικού συμβιβασμού, να ανοίξουν το δρόμο για ευνοϊκότερες ρυθμίσεις, αλλά αυτό μένει να φανεί.

Οι ρυθμίσεις που έχουν ψηφιστεί δίνουν επίσης τη δυνατότητα στους ελεύθερους επαγγελματίες να ρυθμίσουν απευθείας με την εφορία και τα Ταμεία τις οφειλές τους με τους ίδιους όρους που ισχύουν για τον εξωδικαστικό, ήτοι σε 120 δόσεις, παρότι δεν μπορούν να συμμετάσχουν στη συγκεκριμένη διαδικασία. Για τα τραπεζικά τους δάνεια, οι ελεύθεροι επαγγελματίες θα πρέπει να διαπραγματευτούν απευθείας με τις τράπεζες, με βάση τον κώδικα δεοντολογίας, ο οποίος, όμως, μέχρι σήμερα δεν έχει δείξει να παράγει ουσιαστικά αποτελέσματα, αφού οι τράπεζες είναι πολύ διστακτικές στο να παράσχουν ουσιαστικές ρυθμίσεις.

Μια «παράπλευρη απώλεια» είναι ότι τα φυσικά πρόσωπα που δεν είναι ελεύθεροι επαγγελματίες δεν έχουν την ίδια ευχέρεια για τις οφειλές τους προς το Δημόσιο και μπορούν να ρυθμίσουν σε μέχρι 12 δόσεις τις οφειλές τους (ή 24 για έκτακτες υποχρεώσεις όπως οι κληρονομιές).

Δημιουργείται, δηλαδή, μια κατάσταση τριών ταχυτήτων σε ότι αφορά τα κόκκινα δάνεια και τις οφειλές. Η πρώτη ταχύτητα των επιχειρήσεων που αντιμετωπίζουν έναν θεωρητικά ευέλικτο μηχανισμό διαπραγμάτευσης με τους πιστωτές και ένα ευέλικτο Δημόσιο-πιστωτή, η δεύτερη ταχύτητα των ελεύθερων επαγγελματιών που έχουν ευελιξία για τις οφειλές προς το Δημόσιο και στην τρίτη ταχύτητα βρίσκεται τη μεγάλη μάζα των μισθωτών και συνταξιούχων για τους οποίους δεν προβλέπεται καμία ευελιξία σε μια περίοδο που το Δημόσιο προχωρά σε μαζικές κατασχέσεις και οι τράπεζες ετοιμάζονται για τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς.

Το επόμενο διάστημα θα εξελιχθεί η τελική φάση του θρίλερ των μνημονίων με το λεγόμενο ξεκαθάρισμα των κόκκινων δανείων.

Μένει να φανεί κατά πόσον το νέο πλαίσιο που τίθεται σε εφαρμογή σε συνδυασμό με την τακτική των τραπεζών, θα οδηγήσουν σε μια ήπια, λογική και ελεγχόμενη διαχείριση των κόκκινων δανείων ή, αντιθέτως, θα δημιουργήσουν πρωτόγνωρες καταστάσεις με πλειστηριασμούς και κοινωνικές εντάσεις, την ώρα που κάποιες εταιρείες-κοράκια θα συσσωρεύουν κέρδη πάνω σε πτωχεύσεις.

Η ελληνική κοινωνία έχει υπομείνει πολλά τα τελευταία επτά χρόνια, αλλά είναι ελάχιστα πιθανό ότι θα δεχθεί αδιαμαρτύρητα παρόμοιες καταστάσεις.

πηγή  ert
 

Σάββατο 22 Ιουλίου 2017

Η επόμενη μέρα του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς μετά από δυο χρόνια διαπραγματεύσεων και συμβιβασμών με τους δανειστές




Μετά την συμφωνία του Eurogroup στις 15 Ιουνίου και την επικύρωση της συμφωνίας από το ΔΝΤ μόλις χθές, ο ΣΥΡΙΖΑ επιστρέφει στην πραγματικότητα της κοινωνίας που κυβερνά. Κάτω από ένα πλαίσιο που διαμόρφωσε μετά τις πολύμηνες διαπραγματεύσεις για τις αξιολογήσεις και τα μέτρα που αποδέχθηκε ή του επιβλήθηκαν, δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει τώρα σημασία και εφόσον διατίθεται να επιχειρήσει επαναπροσέγγιση των ανθρώπων που κάποτε τον στήριξαν να αναλάβει την διακυβέρνηση αλλά έχουν αποστασιοποιηθεί, είναι να μιλήσει μαζί τους καθαρά: τι έχει δεσμευτεί να κάνει, τι μπορεί από αυτά να διορθώσει με αντίμετρα (και ποια), αλλά και τι δεν μπορεί να αλλάξει τουλάχιστον μέχρι το τέλος του προγράμματος και πρέπει ο κόσμος να το υποστεί.

Εκεί είναι το ζήτημα, αφού η κοινωνία συνεχίζει να δυστυχεί, ακόμη και αν κάποιοι αριθμοί αρχίζουν να συνέρχονται. Επίσης, καμία σχέση άμεση δεν έχει κάποιο success story ή ακόμη και true story εξόδου στις αγορές. Αυτό αφορά μόνο μακροπρόθεσμα την καθημερινότητα - για την ώρα αφορά μόνο την κανονικότητα δανεισμού του ελληνικού κράτους από τις "αγορές".
Με όλα αυτά κατά νου, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μπροστά του πολλά πράγματα να ολοκληρώσει - επιλέγουμε μερικά:

1. Να επαναφέρει πολύτιμα στελέχη του από την διαπραγμάτευση με τους δανειστές στην αντιμετώπιση της καθημερινότητας, της κρίσης που συνεχίζεται αφόρητη για όγδοο χρόνο, της έλλειψης εργασίας και εισοδήματος ικανού να θρέψει την πλειοψηφία των ανθρώπων της χώρας. Και όπου χρειάζεται να αλλάξει τα αποτυχημένα κυβερνητικά και κομματικά στελέχη εκείνα που θύμισαν και θυμίζουν συνήθεις διαχειριστές της εξουσίας αλλά όχι "κυβερνώσα αριστερά"...

2. Να ξεκαθαρίσει τι θα κάνει με την μικρομεσαία οικονομία και συγκεκριμένα αν τελικά ζητά από τους ελεύθερους επαγγελματίες - μικρομεσαίους να επωμισθούν τα παράνομα χρέη που τους έχει φορτώσει ο παλιός ΟΑΕΕ (δεκάδες χιλιάδες στον καθένα και στην καθε μιά επιχειρηματία), να τα ρυθμίσουν δλδ ΩΣ ΕΧΟΥΝ με τις 120 δόσεις και τον εξωδικαστικό συμβιβασμό ξεπληρώνοντάς τα ακόμη και με δήμευση της περιουσίας τους, όπως κάθε άλλο χρέος της κρίσης! 
Ή αν έχει σκοπό να αναλογικοποιήσει αναδρομικά τις οφειλές στον παλιό ΟΑΕΕ για τα χρόνια της κρίσης και βάσει των αληθινών εισοδημάτων τους αυτά τα χρόνια - εφαρμόζοντας τον δικό του ασφαλιστικό νόμο και απονέμοντας δικαιοσύνη σε μια βασική παράμετρο της βίαιης χρεοκοπίας της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας από τις προηγούμενες κυβερνήσεις. 
Αν τυχόν έχει συμφωνήσει / υπογράψει με τους δανειστές ότι αυτό δεν γίνεται, οφείλει να το πει ξεκάθαρα στους μικρομεσαίους ελεύθερους επαγγελματίες για να πάρουν και αυτοί τις αποφάσεις τους.

3. Να ξεκαθαρίσει ακόμη αν θα δημιουργήσει ακατάσχετο λογαριασμό και στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που χάνουν καθημερινά τα έσοδα από την όποια δραστηριότητά τους, τα εισοδήματα από εκτέλεση έργου, παραγγελιών ή υπηρεσιών και την όποια ρευστότητά τους βίαια και χωρίς ειδοποίηση από τις ηλεκτρονικές κατασχέσεις τραπεζικών λογαριασμών που κάνει κατά χιλιάδες η ΑΑΔΕ και επομένως δεν είναι σε θέση να χειριστούν το ίδιο τους το ταμείο και να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους στην αγορά και στους εργαζομένους τους, αντιμετωπίζοντας καθημερινά τον "ξαφνικό θάνατο". 

4. Να ξεκαθαρίσει τέλος αν θα έχουν ασφαλιστική ενημερότητα οι ελεύθεροι επαγγελματίες που πληρώνουν τις εισφορές τους από 1.1.2017 και ρυθμίζουν τις φορολογικές τους υποχρεώσεις, ώστε να μπορούν ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΚΑΠΟΙΟΙ να οφεληθούν από τα αντίμετρα της κρίσης δλδ τα προγράμματα ενίσχυσης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και των ελεύθερων επαγγελματιών, τα ΕΣΠΑ και από την χρηματοδότηση από τα Ταμεία ή Τράπεζες ενίσχυσης των ΜμΕ που δημιουργούνται. 

Ή αν ισχύει το  "ΟΠΟΙΟΣ ΕΠΙΖΗΣΕΙ...";  

Το τελευταίο "μότο" που ήδη ακούγεται από συγκεκριμένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που επίσης διαδίδουν συμπληρωματικά την απίθανη ιδέα ότι "οι μικρομεσαίοι πρέπει να ...συνεταιρισθούν αλλιώς θα χαθούν", όχι μόνο δεν αποτελεί αριστερή απάντηση στην κρίση της μικρής και μεσαίας επιχειρηματικότητας αλλά και ογκώδη άγνοια της ελληνικής μικρομεσαίας οικονομίας και της καθοριστικής σημασίας της στην παραγωγική ανασυγκρότηση αλλά ακόμη και μια ανεύθυνη αντιμετώπιση της ραχοκοκκαλιάς της οικονομίας μας ως μικροαστικής στρέβλωσης που θα επιλύσει η ίδια η "αγορά" (νεοφιλελευθερισμός του κερατά... απότοκος σταλινικών κρατικιστικών ιδεολογικών επιβιώσεων). 

Εάν θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ να υπάρχει και την επόμενη μέρα, πρέπει να ασχοληθεί σοβαρά με την μικρομεσαία οικονομία την μόνη οικονομία που έχουμε και που αποτελεί για ιστορικούς και πρακτικούς λόγους το μόνο μας συγκριτικό πλεονέκτημα - ακόμη και ο τουρισμός έκφραση αυτής της οικονομίας μας είναι.

Εάν θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ να υπάρχει και την επόμενη μέρα και να επανασυνδεθεί η κυβέρνησή του με την κοινωνία, πρέπει να λύσει τα πραγματικά της προβλήματα και όχι να αντικαταστήσει την μάχη της επιβίωσης των ανθρώπων με την μάχη των αριθμών που βελτιώνονται. Πρέπει να κρατηθούν μακριά από την Αριστερά τα success story που ξεχνούν τους ανθρώπους και επιστρατεύουν τους αριθμούς: οι αριθμοί είναι καλοί για τις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, τις αξιολογήσεις και τα επιτόκια δανεισμού αλλά δεν σημαίνουν τίποτα για τους αληθινούς ανθρώπους και τη ζωή τους. 
Και να σημειώσουμε επί τη ευκαιρία ότι τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που "τα πήγαν καλά στις διαπραγματεύσεις", να μην θεωρούν ότι τώρα το παιχνίδι των αριθμών μπορούν να το κάνουν εισαγωγή στην ζέουσα ελληνική πραγματικότητα των ανθρώπων της κρίσης - γιατί "θα φάνε πόρτα".

Εάν θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ να επανασυνδεθεί με την κοινωνία, πρέπει πρώτα να επανασυνδεθεί με την Αριστερά, όχι με την κομματική αλλά με την κοινωνική Αριστερά, αυτή που του έδωσε την εντολή διακυβέρνησης. Δεν μπορεί μόνο με επιδοματική πολιτική και ενισχύσεις των πιο χτυπημένων από την κρίση κοινωνικών στρωμάτων να αντιμετωπίσει για πολύ την χρεοκοπία τςη χώρας και την καταβαράθρωση του ΑΕΠ της. Οφείλει να παρουσιάσει ένα δυναμικό πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης, στηριγμένης κυρίως στην ενδογενή παραγωγή και συμπληρωματικά μόνο στους ασταθείς λόγω γεωπολιτικών μεταβολών και ρίσκου ξένους επενδυτές. Ένα πρόγραμμα που θα εγγυάται την εθνική μας ανεξαρτησία έστω σε βάθος χρόνου όταν θα μπορούμε να στηριχθούμε στα πόδια μας ξανά παραγωγικά, εξάγοντας την παραγωγή μας και έχοντας αποκαταστήσει το θαυμαστό πλέγμα συνεργειών της καινοτόμας μικρομεσαίας μας οικονομίας που διέλυσαν οι δανειστές για να μας εξαρτήσουν αιώνια στις δικές τους οικονομίες.

Εάν θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ να επιβιώσει η χώρα αλλά και η Αριστερά, ας πραγματοποιήσει την "επανασύνδεση με την κοινωνία" και την μικρομεσαία της δομή στη βάση της κατανόησης, της ειλικρίνειας και της ξεκάθαρης ιεράρχησης της επιβίωσης και ανάταξης των παραγωγών της και των δημιουργών του εθνικού πλούτου. Με ένα αριστερό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης. 

Αν αντίθετα επιλέξει την πεπατημένη των προηγουμένων και παραδοθεί στην ήδη λανθάνουσα πασοκοποίησή του, τότε, 
ΚΑΙ η χώρα δεν θα ξεφύγει από την εξάρτηση και την επιτροπεία 
ΚΑΙ η Αριστερά δεν θα μπορέσει να ξανασυνέλθει πολιτικά ως σημαίνων παράγοντας αλλαγής και δημοκρατικής προόδου - και ο ΣΥΡΙΖΑ με την διακυβέρνησή του θα έχει υπογράψει την οριστική ιστορική της καταδίκη στο περιθώριο μετά μια τελευταία ελπιδοφόρα αναλαμπή.

Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά λοιπόν για να αντιμετωπισθούν με διαχείριση ρουτίνας και επικοινωνιακές ιστορίες για success story και επενδυτές που "όπου νάναι θα φανούν"

Μήπως ας πούμε όσοι γύρισαν από την μακροχρόνια διαπραγμάτευση δεν είναι και οι καταλληλότεροι για κάτι τέτοιο; Μήπως είναι λίγο προσβελημένοι από την ασθένεια των αριθμών και δεν κάνουν για την ζωντανή καθημερινότητα και τις ανάγκες των ανθρώπων; Γιατί ίσως νομίσουν ότι πρόκειται για μια ακόμη "επιτυχή" διαπραγμάτευση με τον αυτόματο πιλότο απλά με τον λαό αυτήν την φορά αλλά με τα ίδια μέσα και επιχειρήματα. Τεχνικά και όχι αριστερά. 
Γιατί δεν είναι έτσι: 

Όχι δεν κάνουν όλοι για όλες τις δουλειές ως μεταφερόμενοι "επαγγελματίες διαχειριστές". 
Όχι, ο κυνισμός των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές δεν μπορεί αν είναι πρότυπο διαπραγμάτευσης με τον λαό. Ο λαός δεν είναι απέναντι.
Όχι, γιατί χωρίς ευαισθησία και αριστερή συγκρότηση δεν μπορείς να μιλήσεις με αυτούς που παράγουν και δημιουργούν. 
Δεν είναι αριθμοί, είναι άνθρωποι. 
Είναι το πραγματικό κεφάλαιο της χώρας και όλα θα κριθούν είτε από την συμπόρευση μαζί τους είτε από την έλλειψη πραγματικής γνώσης και επικοινωνίας.

Κρίσιμος παράγοντας λοιπόν της επόμενης μέρας του ΣΥΡΙΖΑ αυτός και όποιος όποια από τα στελέχη που θα κληθούν αν διαχειριστούν την "επανασύνδεση με την κοινωνία" δεν το καταλαβαίνει, ότι δλδ πρόκειται για την τελευταία ευκαιρία, καλύτερα να ανακληθεί από ένα τέτοιο τιτάνιο έργο. Η ανάθεση  σε "επαγγελματίες" είναι καλή για την αντιμετώπιση των δανειστών αλλά ακατάλληλη για να βρεθείς πρόσωπο με πρόσωπο με τον λαό. Εκεί πρέπει ο ίδιος να είσαι λαός, μικρομεσαίος παραγωγός, εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα, αγρότης, δημιουργός, καινοτόμος, εφευρέτης. Όχι καλός σε κομματικά γραφεία, διαφημιστής ή δικηγόρος..

Η επόμενη μέρα λοιπόν του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς θα κριθεί από τα πρόσωπα που θα την διαχειριστούν. 

Αν αυτά τα πρόσωπα είναι μέρος της κοινωνίας, των παραγωγών και των δημιουργών της όλα θα πάνε καλά και η Αριστερά θε μείνει Αριστερά. 
Αν όχι, απλά δεν θα υπάρξει "επόμενη μέρα".

Γιώργος Παπασπυρόπουλος



πηγή άρθρου: tvxs
εικόνα: έργο της Rebecca Dautremer


Παρασκευή 21 Ιουλίου 2017

Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο (του Μαρσέλ Προυστ και της κυβέρνησης)


του Α. Π. Θάνου
Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο, είναι ο τίτλος του κλασικού, πολύτομου και σπουδαίου μυθιστορήματος του Μαρσέλ Προυστ. Ο λόγος όμως εδώ δεν είναι για τη μεγάλη γαλλική λογοτεχνία. Είναι για την πολιτική τακτική της κυβέρνησης έναντι των δανειστών. Γιατί, κάνοντας έναν απολογισμό αυτής της τακτικής, διαπιστώνουμε ότι αυτός ο τίτλος [όπως και ο τίτλος ενός από τους επιμέρους τόμους του έργου τού Προυστ, Ο ξανακερδισμένος χρόνος] ταιριάζει γάντι στη στάση της κυβέρνησης, στα δυόμισι χρόνια που βρίσκεται στην εξουσία.
Ας το δούμε από την αρχή, από τις 26 Ιανουαρίου του 2015. Από την πρώτη κιόλας μέρα, βασικός στόχος της κυβέρνησης ήταν να κερδίσει χρόνο απέναντι στους δανειστές. Απολύτως εύλογο και εντελώς αναγκαίο, τότε.
Η νέα κυβέρνηση χρειαζόταν χρόνο για να μελετήσει τα προβλήματα, να αποκτήσει άποψη στην πράξη, να φτιάξει συμμαχίες, να διαμορφώσει στρατηγική και τακτική –γιατί όση προετοιμασία και αν κάνεις, είναι αλλιώς όταν βρίσκεσαι στην αντιπολίτευση και αλλιώς στην κυβέρνηση. 

Αυτό ήταν και το βασικό επιχείρημα για τη λεγόμενη «ενδιάμεση συμφωνία» της 20ής Φεβρουαρίου: το ότι η ελληνική πλευρά είχε κερδίσει χρόνο, και έτσι θα μπορούσε, έπειτα από κάποιους μήνες, να πετύχει μια καλύτερη συμφωνία.
Ως εδώ καλά –και ας παραμερίσουμε τις τυχόν αντιρρήσεις. 


Το πρόβλημα είναι ότι το ίδιο ακριβώς επιχείρημα, να «κερδίσουμε χρόνο», επαναλήφθηκε για να στηρίξει και την υπογραφή του Μνημονίου, το καλοκαίρι του 2015. Και το ξανακούσαμε και τώρα, το 2017, με το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης.
Η κυβέρνηση, με βαρύ ταξικό αντάλλαγμα [περικοπή συντάξεων, αφορολόγητο, κ.λπ.], πέτυχε να κερδίσει χρόνο –τουλάχιστον έως το φθινόπωρο του 2018 ή ακόμα και το 2019.
Το κρίσιμο ερώτημα όμως είναι: Τι θα κάνει τον χρόνο που κέρδισε;

Η προσδοκία αλλαγής συσχετισμών

Η προσδοκία αλλαγής των διεθνών συσχετισμών είναι φανερό ότι διαψεύδεται. Βέβαια, γι’ αυτό δεν φταίει ο… ΣυΡιζΑ [με τη «συνθηκολόγησή του», όπως επιμένουν να λένε διάφοροι εξ αριστερών]. 


Ωστόσο, το γεγονός παραμένει: το τελευταίο διάστημα, οι συσχετισμοί άλλαξαν και αλλάζουν προς το χειρότερο: εκλογή Τραμπ, ισχυρή παρουσία της Ακροδεξιάς, διαλυτικές τάσεις στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, υποχώρηση της κεντροαριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας, ήττα των Podemos στην Ισπανία, άνοδος του κεντροδεξιού Μακρόν στη Γαλλία, πλήρης αποδυνάμωση του υποψηφίου για την καγκελαρία Σουλτς [σημειωτέον, είναι λάθος να ποντάρει η κυβέρνηση σε μια εκ προοιμίου «φιλελληνική» στάση του] στη Γερμανία. 

Η συμμαχική κυβέρνηση Αριστεράς και σοσιαλδημοκρατών στην Πορτογαλία, η νίκη Σάντσεθ και η αντοχή των Podemos στην Ισπανία, η ήττα της Λεπέν, καθώς και το «πολιτικό φαινόμενο» Κόρμπιν στη Βρετανία, παρά τη σημασία τους, δεν αρκούν, δυστυχώς, για να αισιοδοξούμε.

Ο κερδισμένος χρόνος

Η δεύτερη απάντηση είναι ότι η κυβέρνηση κερδίζει χρόνο, ώστε να εφαρμόσει την πολιτική της. Εδώ βρισκόμαστε στην καρδιά του ζητήματος. 


Ας δούμε όσα έκανε η κυβέρνηση στα δυόμισι αυτά χρόνια του «κερδισμένου χρόνου». Ας θυμηθούμε τα πιο βασικά, στον τομέα της καθημερινότητας και του κοινωνικού κράτους, που καίει τους πολίτες:

• Υγειονομική κάλυψη των ανασφάλιστων, κατάργηση του πεντάευρου για τα νοσοκομεία, καθώς και η διαγραφή των χρεών από νοσήλια των ανασφάλιστων [που ανακοινώθηκε μόλις την περασμένη βδομάδα].
• Μέτρα για την ανθρωπιστική κρίση.
• Κάποιες σημαντικές διευκολύνσεις για όσους χρωστάνε [100 δόσεις για τα χρέη στο δημόσιο και ρυθμίσεις για οφειλές σε ΔΕΚΟ].
• Το έκτακτο βοήθημα για τους συνταξιούχους.
 

Παράλληλα, ιδίως την πρώτη περίοδο, υπήρξαν προοδευτικά θεσμικά μέτρα [διευρυμένο σύμφωνο συμβίωσης για ετερόφυλα και ομόφυλα ζευγάρια, νόμος για την ιθαγένεια], η αλλαγή σελίδας και η ανθρωπιστική πολιτική στο προσφυγικό. 

Είναι ασήμαντα όλα αυτά; 
Σε καμιά περίπτωση! 

Ωστόσο, ως απολογισμός δυόμισι χρόνων είναι πολύ λίγα. 
Και από μόνα τους, σε συνδυασμό με τη γενικότερη πολιτική των περικοπών και της λιτότητας, δεν μπορούν να αλλάξουν την τραγική καθημερινότητα των ανέργων, των φτωχών, όσων έχουν ανάγκη. 
Και –κάτι ακόμα πιο ανησυχητικό– η πορεία είναι καθοδική. Δηλαδή τα περισσότερα από αυτά έγιναν το πρώτο διάστημα. Mετά τον πρώτο χρόνο, όμως, ο απολογισμός είναι όλο και πιο φτωχός. 

Ο «κερδισμένος χρόνος», λοιπόν, για να είναι πραγματικά κερδισμένος, πρέπει να είναι γεμάτος από πολιτική. Συγκεκριμένη, χειροπιαστή πολιτική, όχι από μεγάλα λόγια, υποσχέσεις και σκιαμαχίες με τους αντιπάλους. 
Γεμάτος από μέτρα που αλλάζουν την καθημερινότητα και τη ζωή των πολιτών –με έμφαση στους πιο αδύναμους– προς όφελός τους, καθώς και θεσμικές ενέργειες που οδηγούν σε μια πιο ανοιχτή και δημοκρατική κοινωνία. 
Αλλιώς, αν γίνεται αυτοσκοπός, αν συντελεί απλώς στην παραμονή της κυβέρνησης στην εξουσία και «στριμώχνει» την αντιπολίτευση, αυτό δεν μπορεί να αφορά ούτε να εμπνέει τους πολίτες.

Τα πρόσωπα

Σήμερα η κυβέρνηση, έχοντας κερδίσει χρόνο, δεν δείχνει, και πάλι, έτοιμη να τον διαχειριστεί, πελαγοδρομεί. Δεν υπάρχει ορατό σχέδιο, πέρα από το «να βγούμε στις αγορές» και την εξαγγελία για μια «δίκαιη ανάπτυξη»


Οι αγορές, όμως, δεν είναι πανάκεια, όπως δεν είναι πανάκεια η ένταξη στην ποσοτική χαλάρωση, ενώ κανείς δεν καταλαβαίνει πως η ανάπτυξη θα είναι γενικώς «δίκαιη» σ’ ένα καπιταλιστικό σύστημα –άσε που και στο… σοσιαλισμό θα το συζητούσαμε! 
Η κυβέρνηση δεν θέλει απλώς restart, αλλά διαφορετικό «λειτουργικό». Αφενός γιατί δεν μπορεί να παράγει απολύτως τίποτα –για όλα χρειάζεται παρέμβαση του πρωθυπουργού, ακόμα και για τα σκουπίδια– και αφετέρου γιατί τα πρόσωπα που σήμερα στελεχώνουν το κυβερνητικό σχήμα εμετρήθησαν, εζυγίσθησαν και –στη μεγάλη τους πλειονότητα– ευρέθησαν ελλιπή.
Ο αναγκαίος ανασχηματισμός πρέπει να γίνει προς δύο κατευθύνσεις: Αλλαγής προσώπων, έξω από επικοινωνιακή λογική, με βάση τις ικανότητές τους και το έργο που μπορούν να παράγουν. 

Είναι χαρακτηριστικό ότι όλο το προηγούμενο διάστημα, μεταξύ υπουργών αλλά και κυβερνητικών βουλευτών, ακούγονταν το «να τελειώνουμε με τη διαπραγμάτευση, για να μπορέσουμε να εφαρμόσουμε το πρόγραμμά μας». Πέρα από το γεγονός ότι το μνημόνιο καθορίζει σε μεγάλο ποσοστό το πρόγραμμα της κυβέρνησης, η λογική των στελεχών του ΣυΡιζΑ ήταν ότι η διαπραγμάτευση απορροφά όλη τους την ενέργεια και άρα δεν μπορούν να αποδώσουν στους τομείς που τους αφορούν. 

Η κυβέρνηση φάνηκε ότι αδυνατούσε να λειτουργήσει ακόμα και σ’ αυτό τον περιορισμένο χώρο που της αφήνουν τα μνημόνια. Κι αυτή η δυσλειτουργία οφείλεται τόσο στην επιφανειακή διαχείριση των προβλημάτων [ή και ανικανότητα, σε πολλές περιπτώσεις, ας μην κρυβόμαστε…] όσο και, κυρίως, στην έλλειψη κεντρικού σχεδιασμού. Η κυβέρνηση εμφανίζεται να λειτουργεί λες και έχουμε [μόνιμα] Δεκαπενταύγουστο…
 

Μ’ αυτό το κυβερνητικό σχήμα, λοιπόν, δεν πας μακριά. 
Ο ανασχηματισμός είναι απαραίτητος. 
Ο Αλ. Τσίπρας φαίνεται να το έχει αντιληφθεί, και απομένει να δούμε πόσο οι αλλαγές που θα επιλέξει –αν επιλέξει…– θα είναι πάνω και έξω από φιλίες και ισορροπίες. 
Κριτήρια πρέπει να είναι η ικανότητα, η γνώση του αντικειμένου, καθώς και η πολιτική ταυτότητα –δεν υπάρχουν περιθώρια για πειράματα, και αυτό πρέπει να το αντιληφθούν όλοι. 
Για να μιλήσουμε καθαρά, περισσότερη εμπιστοσύνη [πρέπει να] έχουμε [παρότι αυτό δεν είναι, βέβαια, απόλυτο] σε ένα στέλεχος με παράδοση και δείγματα γραφής στην Αριστερά, παρά σε όψιμους Συριζαίους, που είδαν φως και μπήκαν –με τον ίδιο τρόπο θα ξαναβγούν…
Η πολιτική κατεύθυνση

Αλλαγή πολιτικής κατεύθυνσης. Ωστόσο, το ζήτημα δεν είναι μόνο ζήτημα προσώπων, το πώς αποδίδει ο κάθε υπουργός ή στέλεχος. Η κυβέρνηση σήμερα έχει ένα στρατηγικό σχεδιασμό, που αρθρώνεται σε τρία σημεία:
α) έξοδος στις αγορές,
β) έξοδος από τα μνημόνια,
γ) «δίκαιη ανάπτυξη».
Δεν αρκούν, όμως, οι τίτλοι. 


Αυτός ο σχεδιασμός πρέπει να είναι πλήρης και αποσαφηνισμένος. 
Και να γνωρίζει επακριβώς τι πρέπει να κάνει το κάθε στέλεχος, το οποίο πρέπει και να αντιλαμβάνεται μέχρι πού φτάνουν τα «πόδια» του. 
Δεν μπορεί ο οποιοσδήποτε υπουργός να κάνει προσωπική πολιτική. Οι ενέργειές του πρέπει να εντάσσονται σ’ ένα σχέδιο. Γιατί, χωρίς συνολικό σχέδιο ακόμα και οι καλύτεροι υπουργοί δεν μπορούν να παραγάγουν έργο. 
Και αυτό το σχέδιο μόνο το Μαξίμου μπορεί να το χαράξει –σε συνεργασία, πάντα, με τους κρίσιμους υπουργούς.
 

Το Μαξίμου πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι ο χρόνος που κέρδισε δεν του εξασφαλίζει καμιά παραμονή, ιδιαίτερα αν χάνει [συνεχώς;] από την κοινωνική του βάση. Το μέλλον της κοινωνίας δεν πρέπει να εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από τις διαθέσεις επιχειρηματικών συμφερόντων, από τις [τυχόν] επενδυτικές επιλογές των οικονομικά ισχυρών. 
Ποτέ σε περιόδους κρίσης δεν έβγαλαν την κοινωνία από το τέλμα οι ιδιωτικές επενδύσεις
Σε περιόδους κρίσης, όπως αυτή που βιώνουμε, κυριαρχεί η λογική του επιχειρηματικού πλιάτσικου, της εργασίας χωρίς αξιοπρέπεια, με μισθούς στα όρια της φτώχειας, ενώ διαλύεται ή αποδυναμώνεται ο όποιος δημόσιος και κρατικός φορέας. Παράλληλα, όπως βλέπουμε και τριγύρω μας, σε περιόδους κρίσης υπάρχουν γεωπολιτικές αναταράξεις, διενέξεις, ενώ, πολύ πιθανόν, επιβάλλονται και λύσεις…
 

Χρειάζεται άμεσος σχεδιασμός και επεξεργασία ενός μεταβατικού προγράμματος με παράλληλη υλοποίηση μέτρων, προκειμένου η σημερινή κυβέρνηση να αλλάξει την πολιτική της απέναντι στις λαϊκές τάξεις –απαραίτητα τα συσσίτια και οι επιδοτήσεις ενοικίου, αλλά δεν επαρκούν

Και ας γίνει συνείδηση πως οι αγορές και οι «επενδύσεις» των οικονομικά ισχυρών δεν αφορούν την κοινωνία, δεν θα βγάλουν τη χώρα από την κρίση: το παράδειγμα της Βουλγαρίας και Ρουμανίας, όπου έχουμε ανάπτυξη 4% και 5%, με τους πολίτες να υποφέρουν για ένα κομμάτι ψωμί, είναι δίπλα μας. 

Η κυβέρνηση δεν έχει πολύ χρόνο. Πρέπει, αμέσως, να υλοποιήσει μέτρα ανακούφισης, έστω και μέσα από τις χαραμάδες του Μνημονίου. Και λέμε «χαραμάδες», επειδή τα πλαίσια του Μνημονίου είναι ασφυκτικά. 

Ωστόσο, όσα [λίγα] έγιναν και όσα [πολλά] δεν έγιναν αποδεικνύουν ότι, και μέσα σε αυτά τα ασφυκτικά πλαίσια, υπάρχει περιθώριο άσκησης πολιτικής. 

Αρκεί να συντρέξουν όλοι οι παραπάνω παράγοντες που λέγαμε, για να ξανακερδίσει η κυβέρνηση και το «χαμένο χρόνο» και τη «χαμένη κοινωνία». Ο χρόνος που διαθέτει είναι λίγος και πιεστικός. 

Χρειάζεται δουλειά, επεξεργασίες και, όσοι έχουν δημόσιο βήμα [με συνεντεύξεις, εμφανίσεις στα κανάλια, δηλώσεις, κλπ.], ας αναλογιστούν πόσο οι ενέργειές τους και ο λόγος τους προκαταλαμβάνουν πολιτικές, που αποδεικνύονται ανέφικτες ή τυχοδιωκτικές, ή και ακυρώνουν βασικές πλευρές της πολιτικής του ΣυΡιζΑ. 
Και ακόμα, η προσπάθεια εναγκαλισμού –ή προσεταιρισμού– του κέντρου μπορεί να οδηγήσει σε άλλου είδους πολιτικά μονοπάτια. 
Ας είμαστε προσεκτικοί…

ΥΓ. Ως προς τα μέσα ενημέρωσης. Οι αρμόδιοι της κυβέρνησης ξεχνούν πως το «τρίγωνο της διαφθοράς» [τραπεζικό, μιντιακό και επιχειρηματικό σύστημα] έκανε κωλοτούμπα λίγο πριν ανέβει ο ΣυΡιζΑ στην κυβέρνηση. Με μια στροφή 180 μοιρών και χωρίς ενδοιασμό προσπάθησαν να θέσουν εαυτούς στην υπηρεσία του «νέου αρχηγού» –ακόμα και το Βήμα και τα Νέα! Κάποιοι τα «κατάφεραν», κάποιοι όχι. 

Μετά ξεκίνησε ο πόλεμος κατά των καναλαρχών με παράπλευρες απώλειες την απειλή της ανεργίας για εκατοντάδες δημοσιογράφους, για να φτάσουμε σήμερα στις 7 τηλεοπτικές άδειες από τις 4 που εμμονικά πρότεινε η κυβέρνηση –η πληροφορία ότι το Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας θα παρέμβει υπέρ την 4 αδειών ελέγχεται ως ανακριβής… 
Και, βέβαια, διάφορα «λαμόγια» δημοσιογράφοι [σε όλους τους χώρους υπάρχουν «λαμόγια»] θέτουν τον εαυτό τους στην υπηρεσία του Μαξίμου. Η ευκολία με την οποία προσαρμόζονται, δεν προκαλεί εντύπωση –παλιά μου τέχνη κόσκινο. Καλό θα είναι, όμως, οι αρμόδιοι που συνδιαλέγονται μαζί τους να χρησιμοποιούν και την αναζήτηση στο google! Θα αποφύγουν, έτσι, [και άλλες] χοντράδες…



Πηγή: Η Εποχή



Τετάρτη 19 Ιουλίου 2017

Documenta εν Αθήναις: Εικόνες από μια φάρσα

Τρεις ακριβώς μήνες πριν δημοσιεύτηκε το κείμενο που ακολουθεί. Ήταν λίγο μετά αφού είχε ξεκινήσει η Documenta14 στην Αθήνα. Συγκαταλέγεται στα λίγα δυστυχώς ελληνικά και τα άπειρα στο εξωτερικό κείμενα ανθρώπων του Πολιτισμού που έκαναν αρνητική κριτική στην αμφιλεγόμενη γερμανική έκθεση. 
Προχθές η φαραωνική έκθεση τελείωσε και σιωπηρά αυτήν την φορά αποχώρησε από την ελληνική πρωτεύουσα μέσα στην γενική αδιαφορία. Παράξενο; Καθόλου. Εμφανέστατα η βασική της λειτουργία περιορίστηκε σε μια ακόμη εποχική τουριστική ατραξιόν κυρίως για γερμανούς τουρίστες, οι οποίοι ήσαν και το ένα τέταρτο των επισκεπτών της. Το διαπιστώνει με λύπη και η γερμανική DW. Λογικό βέβαια, αφού σύντομα το "Μαθαίνοντας από την Αθήνα" αποδείχθηκε πραγματική απάτη αφού τίποτα από όσα σκέφτονται και ζουν οι αθηναίοι και οι έλληνες γενικότερα δεν πέρασε μέσα σε αυτήν την Documenta: στο χαοτικό show όπου "γερμανοί κερνούσαν γερμανοί έπιναν" δεν βρήκαν καν θέση οι πραγματικοί άνθρωποι του τόπου εκτός κάποιων  προθύμων που σιτίστηκαν για λίγο ή κέρδισαν δωρεάν ταξίδι στο Κάσελ από τα ψίχουλα του θηριώδους προϋπολογισμού των 70+ εκατομμυρίων... Τώρα,  το αν οι επικεφαλείς της, και κυρίως ο "μαθαίνοντας από τον Σόιμπλε" διευθυντής της Άνταμ Σίμτσικ, θα ήθελαν και να μείνουν στην αποικία, διευθύνοντας συν γυναιξί και τέκνοις δημόσια πολιτιστικά ιδρύματα (πχ Ίδρυμα Νιάρχος), αυτό μόνο σαν παράπλευρη απώλεια του πολιτισμού μας θα μπορούσε να επισυμβεί. Γιατί καλή η φάρσα σας παιδιά αλλά δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο... κι όσοι/ες ιθαγενείς "έχαψαν" τις χάντρες σας ακόμη και ως "νέα αναπτυξιακά εργαλεία" (πχ Ευκλείδης Τσακαλώτος, αναφορά στην ομιλία του στην Βουλή στην συνεδρίαση για την συμφωνία του eurogroup) θα κουραστούν να δίνουν εξηγήσεις για τα ανεξήγητα. Αποχαιρετώντας λοιπόν με ανακούφιση μια ακόμη απάτη της πολιτιστικής βιομηχανίας και μάλιστα στην περίπτωση αυτή, μιας απάτης του ενσωματωμένου και εμπορεύσιμου "αντικαπιταλισμού", ας θυμηθούμε τι έγραφε ...εγκαίρως και ο Κώστας Κουτσουρέλης.
η αριστερή στρουθοκάμηλος


Documenta εν Αθήναις: Εικόνες από μια φάρσα 



του Κώστα Κουτσουρέλη
19 Απριλίου 2017  bookpress.gr 

Ο παλιός ρομαντικός φανταζόταν ότι είναι ποιητής επειδή ξεχείλιζε από «συναισθήματα». Ο τωρινός κονσεπτουαλιστής οπτασιάζεται ότι είναι καλλιτέχνης επειδή έχει «ιδέες». Όμως ιδέες και συναισθήματα έχουμε όλοι, μονοπώλιο στην ευαισθησία και το μυαλό καμιά ομάδα κοινωνική δεν διαθέτει. Κάθε άλλο μάλιστα. Το ξέρουμε εκ πείρας, ειδικά οι καλλιτέχνες πολλές φορές υστερούν σε συναισθηματική ή αναλυτική νοημοσύνη. Καταστάσεις που για τον μέσο άνθρωπο είναι προφανείς, για εκείνους είναι γρίφοι και αξεπέραστα εμπόδια, φαινόμενο που τόσο σκώμμα και γελοιογραφίες ενέπνευσε.

Η τέχνη δεν είναι ούτε «συναισθήματα» ούτε «ιδέες». Η τέχνη είναι πρώτα απ’ όλα, το λέει η λέξη, τεχνική. Μια ειδική μορφή τεχνικής προφανώς, μια ειδική νοημοσύνη κατά κάποιον τρόπο, που θα την ονόμαζα νοημοσύνη αισθητική και που παρέχει στον κάτοχό της την ικανότητα όχι να αισθανθεί ή να συλλάβει «κάτι» (τούτη την ικανότητα την μοιραζόμαστε όλοι), αλλά αυτό το «κάτι» να το εκφράσει, να το αποτυπώσει στο υλικό του: λέξεις, εικόνες, ήχους. Με άλλα λόγια, να το κάνει πράγμα αυθύπαρκτο, αποσπασμένο πια από τη δική του υποκειμενικότητα, ανοιχτό και προσβάσιμο σε όλους – να του δώσει μορφή.

Δεν κομίζω γλαύκαν ες Αθήνας, ασφαλώς. Όλα στην τέχνη είναι μορφή, το περιεχόμενο δεν μετράει, έλεγε ο Νίτσε. Στη λογοτεχνία το θέμα δεν έχει σημασία, επιμένει ο Παβέζε, θέματα έχουμε όλοι άφθονα, γιατί είμαστε άνθρωποι. Ο ποιητής γράφει την ιστορία του ζωντανού του σώματος, συμπληρώνει ο Σεφέρης· το ότι μπορεί να τη γράψει είναι που τον καθιστά ποιητή, ειδάλλως ζωντανό σώμα έχουμε όλοι. Η λογοτεχνία; 5% έμπνευση και 95% εφίδρωση, υπερθεματίζει ο Ουμπέρτο Έκο.

Με τι έχουμε λοιπόν εδώ να κάνουμε; Τι είναι αυτό που βλέπουμε κάτω από τη μαρκίζα ενός ακόμη φαραωνικού εικαστικού σώου, εδώ στην Αττική ή στο Κάσσελ της Έσσης; Νομίζω δύο τινά, αξεχώριστα: την ψευδαίσθηση και την απάτη. Αν ο συναισθηματισμός ήταν το παραπαίδι του παράφορου ρομαντισμού του 19ου αιώνα, και επιβιώνει ώς τις μέρες μας στο μελό και στο κιτς της μαζικής κατανάλωσης, ο εξυπνακισμός που διαποτίζει ώς το κόκκαλο την κατ’ ευφημισμόν visual culture του καιρού μας, αυτό το αλλοπρόσαλλο ανακάτεμα εξιμπισιονισμού, βερμπαλισμού και κακογουστιάς, είναι γέννημα ενός άλλου λαϊκισμού, αντίστροφου ωστόσο – εκείνου που έσπειραν τα μοντερνιστικά μανιφέστα εκατό χρόνια πριν.

Πρόκειται για έναν λαϊκισμό ιδιότυπο. Αφετηρία του ήταν μια μεγαλοφάνταστη όσο και ανόητη ουτοπία. Τι επεδίωξαν, τι οραματίστηκαν, τι επαγγέλθηκαν όσο τίποτε άλλο οι πιο ακραίοι μοντερνιστές; Μα να εξισώσουν την τέχνη με τη ζωή, να καταστήσουν τον κάθε άνθρωπο μέτοχο, κοινωνό της καλλιτεχνικής πράξης. Κοινωνό όχι όμως με την παλιά έννοια της πρόσληψης, της δεξίωσης του έργου από το κοινό. Για τους αντάρτες του 20ού αιώνα, η ίδια η διάκριση μεταξύ δημιουργού και κοινού ήταν ύποπτη. Πίσω της έσερνε μνήμες ιεραρχικές, ταξικές, εξουσιαστικές, από τις οποίες ο καλλιτέχνης, πρόσφατα χειραφετημένος ο ίδιος από τον βραχνά της Κουρίας ή της Αυλής, αποζητούσε να απαλλαγεί. Η απόσταση μεταξύ παραγωγού και αποδέκτη έπρεπε να καταργηθεί διαρρήδην, μέσα στο κάθε άτομο ξεχωριστά έπρεπε να αφυπνιστεί όχι πια ο φιλότεχνος αλλά ο δημιουργός, τα μέχρι πρότινος ανισοϋψή ήταν καιρός να ισοζυγιαστούν.

Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις. Στην πράξη αποδείχτηκε κάτι παραπάνω από δύσκολο: αδύνατο. Όχι μόνο επειδή οι άνθρωποι της τέχνης συνηθίζουν να αποδίδουν στο επιτήδευμά τους κοινωνική σημασία υπέρογκη. (Ως επί το πολύ, οι άνθρωποι τα βγάζουν μια χαρά πέρα και δίχως την τέχνη.) Αλλά γιατί η δημιουργικότητα, αλίμονο, πάντα σπανίζει, κοινοκτημοσύνη στο τάλαντο μόνο οι αφελείς προσδοκούν. Έτσι το κοινό, μ’ όλες τις προτροπές και τα ξεσηκωτικά σαλπίσματα, παρ’ όλα τα μαστιγωτικά βρισίδια, παρέμεινε παθητικός καταναλωτής: θεατής βολεμένος στον πάγκο του, μαθητευόμενος αδρανής. Και αφού στάθηκε αδύνατο να ανυψωθεί ο μαθητής ώς την καθέδρα του δασκάλου, ένας ήταν ο τρόπος: να κατρακυλήσει ο δάσκαλος ώς το θρανίο του μαθητή.

Πράγματι, μόνο αν κανείς χάσει εντελώς από τα μάτια του τα επιτεύγματα του παρελθόντος, μπορεί να πιστέψει πράγματι ότι όλα αυτά τα σχολικά καμώματα, αυτές οι παιδιάστικες ανοησίες που μας προτείνουν οι οργανωτές της αθηναίας Documenta, συνιστούν καλλιτεχνική δραστηριότητα. Όπως, άλλωστε, μόνο αν λησμονήσει κανείς εντελώς τι πέτυχε ένας Κορνάρος ή ένας Σολωμός, μπορεί να περάσει για ποίηση τις πεντακόσιες ή εξακόσιες συλλογές που βλέπουν το φως της δημοσιότητας κάτ’ έτος στη γαλανή μας πατρίδα.

Στη θεωρία, που τόσο αγαπούν, οι ταγοί της τρέχουσας art business μπορεί να ποζάρουν, να υποδύονται ρόλους μεγαλεπήβολους. Βοηθάει εδώ το κοσμοπολίτικό τους τουπέ, η εξτραβαγκάντσα του σνομπ, το συναγελάζεσθαι με τον περιοδεύοντα θίασο του χρήματος. Στην πράξη, ο κόσμος τους είναι πληβειακός, τα προϊόντα τους του σωρού, κατασκευές του κυλιόμενου ιμάντα ή του φασόν. Ήδη ο Μαρινέττι το έλεγε ευθέως, γκρεμίστε τα Μουσεία, ο ίδιος ο Παρθενώνας δεν πιάνει μία εμπρός σε μια μηχανή αυτοκινήτου ποτισμένη βενζίνη. Και είναι μόλις τώρα που βλέπουμε την πραγμάτωση των εξαγγελιών του στην πλήρη τους κλίμακα. Ο αληθινός άθλος των συνοδοιπόρων του δεν ήταν ότι απελευθέρωσαν τάχα την καλλιτεχνική έκφραση. (Για τους ικανούς αυτή ήταν ανέκαθεν ελεύθερη, κατά τον στίχο του Γκαίτε ωστόσο: «ελευθερώνει μόνο ο νόμος ο αυστηρός»). Αλλά ότι εντέλει ανέσκαψαν μέχρι μαρασμού τις ρίζες της, υπονόμευσαν τα παιδευτικά της θεμέλια, εξανέμισαν τα μορφοπλαστικά της κεκτημένα.



Το εντέλει αυτό δεν ήταν εξ αρχής φανερό, ούτε από τους πάντες σκοπούμενο. Δεν ήταν όμως και τυχαίο. Για να γίνει πράξη το «όραμα», για να εξισωθεί επιτέλους η τέχνη με τη ζωή, ένας τρόπος υπήρχε: να απορροφηθεί, να χωνευτεί, να διαλυθεί μέσα της ώσπου να μην απομείνει ίχνος από δαύτη. Το κάλλος έπρεπε να υποταχθεί στην ασχημία των βιοτικών μέσων όρων (και κάθε βίωμα κοινό, αισθητικά αδιευθέτητο, είναι ά-σχημο), το εξέχον και το εξαιρετικό έπρεπε να υποκύψουν στο τετριμμένο και το σύνηθες. Κάθε προηγούμενο δίδαγμα, κάθε αποθησαυρισμένο σύμβολο, κάθε τεχνοτροπία υποδηλωτική του παρελθόντος έπρεπε να εξοβελιστεί διότι είχε σφραγιστεί ανεξίτηλα από καθηλωτικά επιτεύγματα αιώνων. Η ανθρώπινη μορφή στις εικαστικές τέχνες λ.χ. έπρεπε να εξαλειφθεί διότι ήταν θεμελιωμένη σε μια δεξιοτεχνία απλησίαστη για το σμάρι των νυν καλουμένων καλλιτεχνών· μόνο ποδοπατώντας την η αφαίρεση μπορούσε να βαφτίσει τους πάντες ζωγράφους. Μελωδία, αρμονία, τονικότητα είχαν φτάσει τη μουσική γλώσσα σε ύψη δυσθεώρατα για τους αγχωμένους επιγόνους του Μπαχ ή του Βέρντι· ο σειραϊσμός και ο αλεατορισμός αντίθετα επέτρεπαν στον πάσα ένα να καμαρώνει ως μουσουργός. Οι απαιτήσεις του μέτρου και της ρίμας ήδη με το καλημέρα άφηναν εκτός νυμφώνος το κοπάδι των ποετάστρων· ο ελεύθερος στίχος όμως σε συνδυασμό με τα ντανταϊστικά και τα υπερρεαλιστικά τραυλίσματα έκανε και τον αναλφάβητο μαιτρ.

Εκατό χρόνια και βάλε μετά, τώρα πια το γνωρίζουμε: πίσω από την κοψιά του μοντερνιστή ευπατρίδη καραδοκούσε ήδη απ’ την αρχή η καμπούρα του βάναυσου, πίσω από την υψιλοφροσύνη του εικονοκλάστη, η μνησικακία του βανδάλου. Μόνο έτσι, βαναυσουργώντας, βανδαλίζοντας το εύμορφο, ήταν ποτέ δυνατό το άμορφο να βασιλεύσει. Μόνο έτσι, πατώντας σε τέτοιο σκαλί, οι φλήναφοι μπόρεσαν να αναγορευθούν σε θεωρητικούς, οι τεχνοκράτες σε τεχνοκρίτες και οι σαλτιμπάγκοι σε αρτίστες, έτοιμους με τα κατορθώματά τους να θαμπώσουν τη βαλκάνια επαρχία.[1]

Απ’ αυτή τη σκοπιά, η Documenta ριζώνει βαθιά στις παλιές εκείνες ψευδαισθήσεις του μοντερνισμού. Είναι το κακορίζικο, μισερό του δισέγγονο· πιο καλά, το εξάμβλωμα του ποπουλίστικου εξισωτισμού του. Και μας αποκαλύπτει τι απομένει τελικά απ’ αυτόν ζωντανό, τώρα που πια η τραγικότητά του εξαερώθηκε: η φάρσα. Για να παραφράσω τον Δ. Σαββόπουλο, μας δείχνει πόσο ένα γνήσιο κάποτε πάθος τέθηκε στην υπηρεσία ενός οράματος εφιαλτικού. Και πώς όλα αυτά κατέληξαν εκεί που ήταν επόμενο –η ιστορική πείρα μας το προέλεγε– να καταλήξουν: στην παρωδία και τη φτήνια. Ένας φιλόσοφος θα σήκωνε απλώς τους ώμους εμπρός σ’ αυτή την αιώνια, κουραστική ανακύκλιση. Η ετερογονία των σκοπών…



Η Documenta όμως εικονογραφεί και κάτι άλλο. Πώς η αρχική αυτή ψευδαίσθηση κατέληξε σήμερα βιομηχανία πολιτιστική, πώς η αυταπάτη έγινε νέτα σκέτα απάτη. Μια τυπική παρεξήγηση για το πώς παίρνει στροφές η σημερινή art maschine αποδίδει στον καλλιτέχνη ρόλο δημόσιο, προθέσεις μάλιστα πολιτικές, καταγγελτικές των κακών κειμένων κ.ο.κ., κ.ο.κ… Κουταμάρες! Όταν έχεις κάμποσες χιλιάδες «εικαστικούς» αυτής της λογής, εκατό πολυμήχανους μάνατζερ (τους curators, τα πραγματικά αφεντικά των παραπάνω), δυο-τρεις σχολές και δέκα κρατικά μουσεία, δεν έχεις ανάγκη το κοινό ούτε τη λεγόμενη δημόσια σφαίρα. Το μόνο που σου χρειάζεται είναι ο έλεγχος των καλλιτεχνικών θεσμών, οι πρόθυμοι προβολείς των media και η πρόσβαση στον κρατικό κορβανά – ελληνικό ή γερμανικό, δεν έχει εδώ σημασία. Σ’ αυτόν πάλι συνεισφέρει ο καθείς μας, έτσι ώστε στο όνομα της θεραπείας των τεχνών να έχουμε μια τερατώδη αναδιανομή αντίθετη προς κάθε αρχή του κοινωνικού κράτους: από τους μη έχοντες (τον μέσο φορολογούμενο) προς τους έχοντες (γιατί τέτοιοι είναι συνήθως όσοι συχνάζουν και διασκεδάζουν σ’ αυτού του είδους τα πανηγύρια, «ένα εστέτ κοινό 2000 πολυεκατομμυριούχων ή εικαστικών αργόσχολων», όπως έγραψε προσφυώς για το πανηγυράκι της Documenta ο Μάνος Στεφανίδης).

"Η Documenta όμως εικονογραφεί και κάτι άλλο. Πώς η αρχική αυτή ψευδαίσθηση κατέληξε σήμερα βιομηχανία πολιτιστική, πώς η αυταπάτη έγινε νέτα σκέτα απάτη."

Ας μην κοροϊδευόμαστε λοιπόν. Αυτού του είδους η τέχνη δεν χρειάζεται κοινό. Δεν κομίζει το οιοδήποτε μήνυμα. Βασίλειό της έχει την αυτοαναφορά. Ο κόσμος της όλος είναι συγκεντρωμένος πέριξ του ομφαλού της. Ένα χρειάζεται μόνο: την απάθεια και την ανοχή μας· έχει ανάγκη το αυτολογοκρινόμενο πλήθος που βλέπει βέβαια τον βασιλιά γυμνό, αλλά αντί να ξεσπάσει σε βροντερά χάχανα και να τον πάρει στο ψιλό, έχει ντρεσαριστεί να μην πιστεύει στα μάτια του, τρομοκρατημένο από τις μομφές με τις οποίες είναι έτοιμοι να το κατακεραυνώνουν οι πάσης φύσεως «ειδήμονες» και τα φερέφωνά τους: ότι το γούστο του είναι παρωχημένο, ότι δεν καταλαβαίνει από περίπλοκα νοήματα, ότι δεν έχει παιδεία και επίπεδο...

Παλιά ιστορία, άλλωστε. «Βάρβαρο» και «όχλο» αποκαλούσαν το κοινό ήδη οι συμβολιστές στα τέλη του 19ου αιώνα. Με μια έννοια, αυτοί και οι μοντέρνοι και οι μεταμοντέρνοι και οι μεταμεταμοντέρνοι διάδοχοί τους, εκτός από μάστορες της επιθετικής προπαγάνδας είναι και ιεροεξεταστές, οι πρώτοι εισηγητές της πολιτικής ορθοέπειας. Μοστράροντας την υποτιθέμενη αυθεντία τους, κάποτε επιστρατεύοντας ακόμη και τη βία (βλέπε λ.χ. τα καψώνια που σκάρωνε ο Μπρετόν και οι βαστάζοι του ενάντια στον Ροζέ Βιτράκ και τους αποσυνάγωγους της υπερρεαλιστικής Ακαδημίας· ή το τι τραβάει σήμερα ο φοιτητάκος στη σχολή που θα τολμήσει να πει ότι από τα χάπενινγκς και τις βλακώδεις installations προτιμάει το τελάρο…[2]), επιστρατεύοντας κάθε μέσο λοιπόν, κατάφεραν να φιμώσουν όχι τόσο το κοινό και τον κοινό νου –στην πλειονότητά τους οι φιλότεχνοι απλώς τους γύρισαν την πλάτη και δεν ξαναπάτησαν– αλλά την ίδια την κριτική σκέψη. Αυτήν την τελευταία, συνήθως πετώντας της το κόκκαλο του «υπεράνω»: («τι θες τώρα και μπλέκεις;», «όποιος ανακατεύεται με τα πίττουρα…»).

Αν το καλοσκεφτούμε πρόκειται για κατόρθωμα, κατόρθωμα μοναδικό. Ίσως ποτέ τόσο λίγοι δεν ψάρωσαν τόσο πολλούς. Ποτέ κακόγουστη φάρσα δεν παίχτηκε τόσο.

Το ερώτημα είναι: πόσο ακόμη;


* Ο ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΥΤΣΟΥΡΕΛΗΣ είναι ποιητής και μεταφραστής.

[1] Φαίνεται όμως μόνο αυτή πια. Στην ίδια την μητρόπολη το κλίμα τείνει να αντιστραφεί: «Λαογραφικό εγχείρημα», «φετίχ χωρίς ρηξικέλευθο αναστοχασμό», γράφει στην Zeit ο Hanno Rauterberg για την Documenta των Αθηνών. «Χονδροειδής αντιαμερικανισμός», «πούρα προπαγάνδα», σημειώνει για μερικά από τα πολιτικολογούντα εκθέματα η Τageszeitung. Το περιοδικό art συνοψίζει ήδη στον τίτλο του την ουσία του σώου: «Η ραψωδία των curators». Το καλύτερο σχόλιο όμως το έχει η Welt. Γράφει εκεί ο Hans-Joachim Müller για τα 400 κιλά ελιές που εκθέτει η Αργεντινή Marta Minujín, η οποία τα προορίζει για την... καγκελάριο Μέρκελ, ως αποπληρωμή του ελληνικού χρέους. «"Εννοιολογική τέχνη", λέει η κυρία Minujín. Κουραφέξαλα, λέμε εμείς».

[2] Η συγγένεια του μοντερνισμού με τους ποικίλους ολοκληρωτισμούς, φαιούς ή ερυθρούς, του 20ού αιώνα είναι εξώφθαλμη. Ιδεολογική και ακτιβιστική εξαλλοσύνη, μισαλλοδοξία, δοξολόγηση της βίας, περιφρόνηση μέχρι σημείου εξευτέλισης των αντιπάλων και του μέσου ανθρώπου, δοξολόγηση του ηγέτη-πρωτοπόρου, όλα αυτά απαντούν κατά κόρον στα νεωτερικά μανιφέστα. «Θα δοξολογήσουμε τον πόλεμο –τη μόνη υγιεινή του κόσμου–, τον μιλιταρισμό, τους μηνύτορες της ελευθερίας που σπέρνουν τον όλεθρο... Θα καταστρέψουμε τα μουσεία, τις βιβλιοθήκες, τις ακαδημίες όλων των ειδών» (Μαρινέττι, Μανιφέστο του φουτουρισμού). «Η στοιχειωδέστερη υπερρεαλιστική πράξη συνίσταται στο να βγεις στο δρόμο με το περίστροφο στο χέρι και ν' αρχίσεις να πυροβολείς τυχαία στο πλήθος, όσο πιο πολύ μπορείς.» (Μπρετόν, Δεύτερο Μανιφέστο του Υπερρεαλισμού). Ο ντανταϊστής Zωρζ Ριμπεμόν-Ντεσσαίν συνέθεσε επί τούτου ένα Εγκώμιο της βίας: «Τίποτα δεν χάθηκε τόσο νωρίς όσο η βία... Πόλεμος ή επανάσταση βολεύουν εξίσου, ανάμεσα σε δυο βόμβες τίποτα δεν μας εμποδίζει απ' το να ονειροπολούμε αραγμένοι στην πολυθρόνα μας». Πρόδρομοι του φασισμού, συνιδρυτές μάλιστα του Partito Nazionale Fascista ήταν οι φουτουριστές. Συνοδοιπόροι και απολογητές του ναζισμού και του φασισμού ήταν μερικοί από τους μεγαλύτερους μοντερνιστές: ο Σελίν, ο Γκόττφρηντ Μπεν, ο Έζρα Πάουντ, o Λε Κορμπυζιέ, η Λένι Ρίφενσταλ, ο Σαλβαδόρ Νταλί, και αναρίθμητοι άλλοι λιγότερο γνωστοί. Ο εξπρεσσιονιστής ποιητής Γιοχάννες Ρ. Μπέχερ χρημάτισε πρώτος υπουργός πολιτισμού και κορυφαίος αξιωματούχος του καθεστώτος της Ανατολικής Γερμανίας. Για να μη μιλήσω για τις στρατιές των μοντερνιστών που, σε Ανατολή και Δύση, στήριξαν ευθέως τη Σοβιετική Ένωση και τον Στάλιν. Δύο υπερρεαλιστές έφτασαν στο σημείο να εξιδανικεύσουν την σεξουαλική βία κατά παιδιών – Μπενζαμέν Περέ και Ανδρέας Εμπειρίκος.

Κυριακή 16 Ιουλίου 2017

Τα ερωτήματα μιας ενδογενούς στρατηγικής για την Ελληνική Οικονομία (εκδήλωση ΙΝΕΠΑ)




Το βίντεο από την 2η Εκδήλωση ΙΝΕΠΑ για την ελληνική βιομηχανία με θέμα:

Ελληνική Βιομηχανία. Aπό την παρακμή στην πρόκληση της ενδογενούς ανάπτυξης

Τα ερωτήματα μιας ενδογενούς στρατηγικής για την Ελληνική Οικονομία
Μέρος 1ο. Ομιλίες


Ομιλητές εκ μέρους του ΙΝΕΠΑ:

8:15 Ζωή Γεωργαντά πρώην μέλος ΔΣ ΕΛΣΤΑΤ, καθηγήτρια οικονομετρίας Πανεπιστημίου Μακεδονίας

30:02 Αλέξανδρος Οικονομίδης μαθηματικός μηχανουργός.

Το παράδειγμα τριών επιχειρήσεων με σοβαρό δείκτη εγχώριας προστιθέμενης αξίας - Ομιλητές:

51:50 ΘΕΣγάλα - Κώστας Μπουκουλιάς, γενικός διευθυντής του συνεταιρισμού

1:08:56 DNAfiltrers Ltd - Ντίνος Νικολαΐδης, μηχανικός ιδρυτής και Διευθύνων Σύμβουλος.

1:31:30 CERAMETAL s.e. S.A. - Νικόλαος Δρακονταειδής, μηχανολόγος μηχανικός Γενικός Διευθυντής.

Συντονιστής Ανδρέας Κυράνης πρόεδρος του ΙΝΕΠΑ





από τον ιστότοπο του ΙΝΕΠΑ Ενδογενής Παραγωγική Ανασυγκρότηση


Τετάρτη 12 Ιουλίου 2017

Με την μικρομεσαία οικονομία υπό εξόντωση από τυφλές κατασχέσεις και φορτωμένη με αντισυνταγματικές οφειλές στον παλιό ΟΑΕΕ, ποιος θα κάνει την παραγωγική ανασυγκρότηση;



Διαβάζουμε στο φόρουμ των μικρομεσαίων επαγγελματιών ΟΑΕΕ Δράση τώρα:

"Σχεδόν το 50% των μικρομεσαίων επιχειρήσεων έχει δεσμευμένους εταιρικούς λογαριασμούς

Χωρίς δημιουργία ακατάσχετου ορίου στους εταιρικούς τραπεζικούς λογαριασμούς οι μικρομεσαίοι επαγγελματίες είναι εντελώς απροστάτευτοι και χαμένοι στα χέρια των εισπρακτικών μηχανισμών της ΑΑΔΕ και των ΔΟΥ, ΚΕΑΟ κλπ.
Καλά κανείς δεν σκέφτεται εκεί στην κυβέρνηση πως θα ζήσουν οι άνθρωποι με ληξιπρόθεσμα, πως θα κινηθεί η αγορά, πως θα πληρωθούν οι προμηθευτές, οι εργαζόμενοι;
Όταν η ΑΑΔΕ μέσω ΔΟΥ μπαίνει και τα παίρνει όλα;
Όταν δεν ελέγχεις το λογαριασμό σου πως θα προγραμματίσεις έστω κάποια χρήματα για να κάνεις ρύθμιση;
Οποιαδήποτε ρύθμιση...
Εφόσον πρέπει να μην έχεις ληξιπρόθεσμα για το 2017!
Πως θα πας να ρυθμίσεις με άδειο ταμείο;;

Δίκτυ προστασίας δεν υπάρχει πλέον για τους ελεύθερους επαγγελματίες. Θα φτάσουμε σε δημεύσεις και για τα κερατιάτικα του παλιού ΟΑΕΕ; Η κυβέρνηση πρέπει να δράσει αμέσως και να βάλει ένα όριο στο αδηφάγο χέρι των κατασχέσεων εταιρικών λογαριασμών που απελευθέρωσε η τρόικα και εκτελεί καθημερινά η ΑΑΔΕ με ρυθμούς γενοκτονίας!
Αυτή θα είναι η δίκαιη ανάπτυξη;
Με τις τυφλές κατασχέσεις;

Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο; Η κυβέρνηση ή η ΑΑΔΕ;;;"

Για τις νέες ρυθμίσεις σε 36 ή 120 δόσεις για τις αμφισβητούμενες οφειλές στον παλιό ΟΑΕΕ:

"Μας απογοητεύει για μια ακόμη φορά ο υφυπουργός Τάσος Πετρόπουλος βαδίζοντας την πεπατημένη των ρυθμίσεων των προηγούμενων κυβερνήσεων και κάνοντας ότι δεν ξέρει τίποτα για τα παράνομα βάρη που κουβαλάμε οι ασφαλισμένοι από το προηγούμενο σύστημα που η δική του κυβέρνηση κατάργησε...!"

Και συμπερασματικά:

"Η κατάσταση των πραγμάτων.
Τελικά καλούμαστε να ρυθμίσουμε κόκκινα χρέη λόγω κρίσης ή μαϊμού χρέη νομιμοποιώντας τα;
Βγάλτε το κεφάλι από την άμμο επιτέλους εκεί στο υπουργείο! Μην κάνετε ότι δεν βλέπετε ότι ο νέος ασφαλιστικός νόμος έχει απονομιμοποιήσει τις εισφορές χαράτσια του παλιού συστήματος - ολοκληρώστε την μεταρρύθμιση κουρεύοντας αναλογικά με τα εισοδήματα χρέη που δημιουργήθηκαν αντισυνταγματικά και παράνομα!"


Τι να προσθέσουμε εμείς; 

Ότι ενώ σήμερα ολοκληρώνεται στην Κοζάνη με ομιλία του πρωθυπουργού, το πρώτο από τα 13 περιφερειακά συνέδρια για την παραγωγική ανασυγκρότηση - κι ενώ επίσης έχει κυκλοφορήσει το "σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης" του υπουργού Οικονομίας Παπαδημητρίου με πολλές ενδιαφέροτσες ιδέες, ανακύπτει εύλογα το ερώτημα: 
Με εξοντωμένη την μκρομεσαία οικονομία δλδ το 97% των ελληνικών επιχειρήσεων, που σημαίνει, με απαξίωση της ελληνικής εμπειρίας στην παραγωγή, της δημιουργίας προϊόντων υψηλής προστιθέμενης αξίας, και της καινοτομικής παράδοσης στην συνέργεια των μικρών και πολύ μικρών επιχειρήσεων αλλά και του καθημερινού πατενταρίσματος μεθόδων, εργαλείων παραγωγής και νεοφυών προϊόντων, ποια παραγωγική ανασυγκρότηση είναι δυνατή; Και από ποιούς;;
Για να υπάρξει πραγματική βιομηχανική ανάπτυξη, πρέπει να προστατευθεί η πηγή της που είναι η συσσωρευμένη γνώση, εμπειρία και δημιουργικότητα της μικρομεσαίας οικονομίας μας - του μόνου μας συγκριτικού ιστορικού πλεονεκτήματος απέναντι στις κουρασμένες οικονομίες της Ευρώπης που στερούνται πλέον της μικρομεσαίας εναλλακτικής τους. 

Και πρέπει να προστατευθεί από την γενοκτονική επίθεση που υφίσταται από την ΑΑΔΕ με τις τυφλές κατασχέσεις των ταμείων των επιχειρήσεων αλλά και την ομηρεία των επαγγελματιών σε χρέη που τους δημιούργησε αντισυνταγματικά η παλιά πολιτική και ασφαλιστική διοίκηση (παλιός ΟΑΕΕ - κυβερνήσεις ΝΔ ΠΑΣΟΚ).

Άμεσα η κυβέρνηση οφείλει στην μικρομεσαία οικονομία:
- να δημιουργήσει με νόμο ακατάσχετο όριο ΚΑΙ στους εταιρικούς τραπεζικούς λογαριασμούς δλδ πρακτικά στα ταμεία των επιχειρήσεων και 
- να εφαρμόσει αναδρομικά τον ασφαλιστικό της νόμο προσαρμόζοντας τουλάχιστον για τα χρόνια της κρίσης τις οφειλές από εισφορές στον παλιό ΟΑΕΕ των μικρομεσαίων ελεύθερων επαγγελματιών, στα δηλωμένα τους εισοδήματα.

Και με τα δυο μέτρα τίποτα δεν θα χαθεί από προσδοκώμενα έσοδα, αντίθετα η μικρομεσαία οικονομία θα μπορέσει να οφεληθεί από την αντιστροφή του υφεσιακού κλίματος σε αναπτυξιακό και να συμβάλλει με την επιβίωσή της σε μείωση της ανεργίας και πολλαπλασιασμό των φορολογικών εσόδων από αύξηση στον κύκλο εργασιών και όχι από φορολογικό παρασιτισμό της παραγωγής. Μάλιστα αυτός είναι είναι και ο μοναδικός τρόπος για να μειωθεί η υπέρογκη φορολογία της επιχειρηματικότητας - η επιβίωση της ελληνικής παραγωγής ως βασικού τροφοδότη λογαριασμού της χώρας.

Εκτός αν η οικονομία έχει ανεπίστρεπτα παραδοθεί μέσω της ΑΑΔΕ στους δανειστές και στα συμφέροντά τους που δεν είναι άλλα από την καταστροφή της ελληνικής παραγωγής. Σε αυτήν την διαδεδομένη ανησυχία των μικρομεσαίων επαγγελματιών η κυβέρνηση οφείλει να απαντήσει ξεκάθαρα.






άρθρο στο tvxs

 

Σάββατο 8 Ιουλίου 2017

Η αξιολόγηση τελείωσε: Stand up for your rights!



  Το βίντεο από το καταπληκτικό και άκρως συγκινητικό hapenning ενάντια στους G20 το αφιερώνουμε στην κοινωνική αριστερά, τον κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ, τα αυτόνομα κινήματα των εργαζομένων, των παραγωγών και των μικρομεσαίων επαγγελματιών: Stand up for your rights!

Η αξιολόγηση και η ομηρεία στην διαπραγμάτευση τελείωσε: και είμαστε ακόμη προτεκτοράτο των δανειστών, υπό σκληρή επιτροπεία, με μόνη ελπίδα την βούληση της κυβέρνησης να δώσει ένα τέλος σε όλο αυτό ακόμη και κάνοντας αιματηρούς συμβιβασμούς και υποχωρήσεις σε έναν ανελέητο 8ετή πόλεμο με οικονομικά μέσα. 

Η απόφαση του eurogroup δεν είναι το τέλος αλλά η αρχή: τώρα πρέπει να ξαναφτιάξουμε το κουρελιασμένο από τους αναγκαίους; συμβιβασμούς, δίχτυ προστασίας, να αντιμετωπίσουμε τις (υπερβολικά) ανεξάρτητες αρχές-όργανα των δανειστών που εκτελούν χωρίς αναισθητικό, το καθημερινό ηλεκτρονικό πλιάτσικο των κατασχέσεων, να επαναφέρουμε την κυβέρνηση από την αποκλειστική της ενασχόληση με την διαπραγμάτευση, στην καθημερινότητα, σε δράσεις προστασίας της ζωής και των ανθρώπων και υπεράσπισης της ελληνικής παραγωγής και των φορέων της. 

Απαραίτητη προϋπόθεση;

Να ζωντανέψει η κοινωνική αριστερά που παρακολουθούσε παθητικά τις προσπάθειες της κυβέρνησης και την προστάτευε από τις επιθέσεις των νεοφιλελεύθερων ελίτ και να επαναφέρει τον ΣΥΡΙΖΑ στον κριτικό έλεγχο της κυβέρνησης και στις προωθητικές προτάσεις ανασυγκρότησης και δίκαιης ανάπτυξης μακριά από άκαιρα success stories και πρόσδεση της χώρας στην αναμονή επενδυτών. 

Αρκετά μείναμε νεκροζώντανοι-ες σαν τα ζόμπι του βίντεο στην διαπραγμάτευση παγίδα του Σόιμπλε και των τραπεζών. Έχουμε ακόμη μια χώρα με μεγάλο πλούτο, δυνατότητες και ταλέντο που καταλήστεψαν για δεκαετίες ξένες και ντόπιες ελίτ.

Ας σηκωθούμε ξανά και ας συνεχίσουμε. 
Είμαστε ακόμα ζωντανοί.

η αριστερή στρουθοκάμηλος 




Δευτέρα 3 Ιουλίου 2017

Θα χρειαστεί τελικά και νέα προσωπική παρέμβαση του Αλέξη Τσίπρα για τους ελεύθερους επαγγελματίες;

Εξωδικαστικός συμβιβασμός και παλαιές οφειλές στον ΟΑΕΕ

Την ώρα που ακριβώς σε ένα μήνα από σήμερα (3 Αυγούστου) ενεργοποιείται ο εξωδικαστικός συμβιβασμός, το υπουργείο Εργασίας δείχνει να αγνοεί την εκκρεμότητα των παλαιών οφειλών στον ΟΑΕΕ. Διαβάζουμε στο διαδικτυακό φόρουμ των ελεύθερων επαγγελματιών των ασφαλισμένων στον ΟΑΕΕ/ΕΦΚΑ,  ΟΑΕΕ - Δράση τώρα!:


ΟΑΕΕ - Δράση τώρα    Published · 3/7/2017

Υπενθυμίζουμε
: 10 Σεπτεμβρίου 2016, ΔΕΘ

"Κλείνοντας ο Αλέξης Τσίπρας την ομιλία του στα εγκαίνια της ΔΕΘ ανακοίνωσε:

«Μια δέσμευση που θα δώσει ανάσα σε εκατοντάδες χιλιάδες μικρούς και μεσαίους ελεύθερους επαγγελματίες που στενάζουν κάτω από το βάρος των χρεών. Με την ικανοποίηση ενός πάγιου αιτήματος του συγκεκριμένου κλάδου.

Οι ασφαλιστικές οφειλές των ελεύθερων επαγγελματιών και των αυτοαπασχολούμενων στον ΟΑΕΕ και στο ΕΤΑΑ που καθίστανται ληξιπρόθεσμες ως και τις 31.12.2016, ''παγώνουν'', χωρίς βεβαίως να διαγραφούν, ώστε να μπορεί κανείς να είναι ασφαλιστικά ενήμερος εάν είναι συνεπής στις τρέχουσες οφειλές του. Διότι από 1.1.2017 οι ασφαλιστικές εισφορές δεν προκύπτουν αυθαίρετα αλλά συνδέονται με την πραγματική οικονομική δυνατότητα του ασφαλισμένου.
Πρόκειται για ένα μέτρο πραγματική ανάσα για εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες αλλά και για τη βιωσιμότητα του νέου δημόσιου συστήματος κοινωνικής ασφάλισης»."

Προσέξτε: η φράση του ιδίου του πρωθυπουργού ότι "από 1.1.2017 οι ασφαλιστικές εισφορές δεν προκύπτουν αυθαίρετα αλλά συνδέονται με την πραγματική οικονομική δυνατότητα του ασφαλισμένου" ξεκάθαρα αποτελεί "πολιτικό δεδικασμένο": λέει με σαφήνεια ότι μέχρι τέλος 2016 οι ασφαλιστικές εισφορές προέκυπταν αυθαίρετα (με το παλιό σύστημα υπολογισμού) πράγμα που σημαίνει ότι ο πρωθυπουργός της χώρας θα μπορούσε ακόμη και να κληθεί σαν μάρτυρας υπεράσπισης στις προσφυγές μας κατά του ΟΑΕΕ για να πει αυτό που είπε στην ΔΕΘ: ότι οι μέχρι τέλος του 2016 εισφορές "δεν συνδέονταν με την πραγματική οικονομική δυνατότητα του ασφαλισμένου". Κι ότι εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες δικαιούνται "ένα μέτρο πραγματική ανάσα". Επίσης ότι το χρειάζεται και "το νέο δημόσιο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης για να είναι βιώσιμο"!

Πως λοιπόν στο υπουργείο αγνοούν αυτήν την εκκρεμότητα που έχει απονομιμοποιήσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός και προχωρούν στον εξωδικαστικό συμβιβασμό με τρόπο που εμμέσως νομιμοποιούν "ασφαλιστικές εισφορές που προέκυπταν αυθαίρετα" με τα λόγια του πρωθυπουργού; 


Γι αυτούς δεν υπάρχει τέτοια εκκρεμότητα;

Μήπως θάπρεπε ο πρωθυπουργός να κάνει προσωπική παρέμβαση υπέρ των ασφαλισμένων στον ΟΑΕΕ για μια ακόμη φορά;
Και τι συμβαίνει στο υπουργείο εργασίας;

Διαφωνούν με τον πρωθυπουργό;

Διαφωνούν με την κοινή λογική;

Διαφωνούν με τον ΣΥΡΙΖΑ;

Θα διαφωνήσουν και με τα δικαστήρια;


ΚΑΤΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΕΔΩ...

Σάββατο 1 Ιουλίου 2017

Εξωδικαστικός συμβιβασμός και νομίμως αμφισβητούμενες παλαιές οφειλές στον ΟΑΕΕ. Θα μπουν και αυτές ως έχουν στον εξωδικαστικό τινάζοντάς τον στον αέρα;

Η ληστεία έχει διαλευκανθεί από την παρούσα κυβέρνηση. Ο νόμος άλλαξε. Τα κλοπιμαία πότε θα επιστραφούν στους δικαιούχους; Ή μήπως θα κληθούν να αποδεχθούν και να χρεωθούν, πράξεις και παραλήψεις του παλιού πολιτικού συστήματος και του εισπρακτικού αίσχους του παλιού ΟΑΕΕ;

Διαβάζουμε στο διαδικτυακό φόρουμ των ασφαλισμένων στον ΟΑΕΕ/ΕΦΚΑ πλέον, ΟΑΕΕ-Δράση τώρα!:

Για όσους όσες ρωτούν για τις 120 δόσεις:
Το αργότερο μέχρι τις 3 Αυγούστου που ξεκινά ο εξωδικαστικός συμβιβασμός (που τις προβλέπει ούτως ή άλλως για το σύνολο του τελικού χρέους ενός επαγγελματία μετά τον συμβιβασμό) θα ισχύσουν και οι 120 δόσεις ξεχωριστά για τον ΟΑΕΕ/ΕΦΚΑ. Αυτές ίσως ανακοινωθούν και νωρίτερα ειδικά για τον ΟΑΕΕ αλλά μάλλον πρέπει να διευκρινιστούν πρακτικά θέματα για όσους όσες τους ενδιαφέρει μόνο ο ΟΑΕΕ. Γι αυτό και συνέχεια αναγγέλεται αλλά δεν ανακοινώνεται το θέμα των 120 δόσεων για τον ΟΑΕΕ.
Λίγη υπομονή λοιπόν - μέχρι τότε θα ισχύουν μόνο οι 12 δόσεις!
Επίσης για τα χρέη μέχρι τέλος 2016 - που δεν καλύπτονται από τον νέο ασφαλιστικό νόμο - αναμένονται όπου νάναι και οι αποφάσεις των δικαστηρίων στις 2 σχετικές εκδικασμένες αγωγές από τον χειμώνα.
Σημείωση: Πως θα γίνει ο εξωδικαστικός συμβιβασμός αν δεν υπάρχει στο μεταξύ ισχυρή νομική απόφαση για τα μη αναλογικά χρέη του παλιού νόμου;
Τα οποία δεν πάγωσαν τελικά όπως είχε υποσχεθεί ο πρωθυπουργός στην τελευταία ΔΕΘ;
Για την ώρα αυτά θεωρούνται ακόμη! νόμιμα παρά τις σχετικές γνωματεύσεις πολλών επιφανών νομικών αλλά και την παραδοχή της σημερινής κυβέρνησης ότι το μη αναλογικό σύστημα ήταν άδικο και συσσώρευσε χρέη που δεν αναλογούσαν σε πραγματικά εισοδήματα, ειδικά μέσα στην κρίση!
Και το ερώτημα: Αν δεν γίνουν όλα αυτά ένα πακέτο (αναδρομικό κούρεμα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και ρύθμιση του υπολοίπου σε 120 δόσεις) φοβούμαστε ότι και ο εξωδικαστικός συμβιβασμός δεν θα πάει καλά... αφού θα μπουν μαζί κόκκινα δάνεια, χρέη στο ΙΚΑ αλλά και μη νόμιμα χρέη στον ΟΑΕΕ...
Ελπίζουμε ότι στο υπουργείο ασχολούνται ακριβώς με αυτά τα θέματα ώστε ο εξωδικαστικός συμβιβασμός από 3 Αυγούστου να ασχοληθεί απερίσπαστος με πραγματικά "κόκκινα χρέη" λόγω της κρίσης και όχι με φουσκωμένες οφειλές στο πρώην; αίσχος του ΟΑΕΕ που δεν ήταν καν νόμιμες εξ αρχής...

Πραγματικά, τίθεται το ερώτημα αν θα προλάβει (και αν θέλει να προλάβει) η κυβέρνηση και το υπουργείο εργασίας να λύσουν το πρόβλημα των υπέρογκα και τεχνητά διογκωμένων παλαιών οφειλών-μη νόμιμων χρεών στον ΟΑΕΕ -που ίσχυσαν μέχρι τα τέλη του 2016 και η κυβέρνηση δια στόματος πρωθυπουργού στην ΔΕΘ 2016 υποσχέθηκε να αντιμετωπίσει με πάγωμα αρχικά έως την οριστική διευθέτηση- πριν ξεκινήσουν οι διαδικασίες του εξωδικαστικού συμβιβασμού

Παράνομα βάρη δεκάδων χιλιάδων ευρώ στον ΟΑΕΕ παραλύουν κάθε μικρομεσαία επιχείρηση και αυτοαπασχολούμενο ελεύθερο επαγγελματία, κληρονομιά ενός άδικου συστήματος πάγιων εισφορών ανεξαρτήτως εισοδήματος, που ενώ προσαρμόστηκαν μεν με το νέο αναλογικό ασφαλιστικό νόμο στο εισόδημα ταυτόχρονα δεν αναδιαρθρώθηκαν ακόμη τα μέχρι τέλους του 2016 (παλαιό σύστημα) με βάσει την αναλογικότητα... Και κρατούν όμηρους εκατοντάδες χιλιάδες ελεύθερους επαγγελματίες, μικρομεσαίους και αυταπασχολούμενους.

Οι φορολογικές δηλώσεις των ελεύθερων επαγγελματιών υπάρχουν και δείχνουν το αίσχος των χαρατσιών που επέβαλε ο ΟΑΕΕ και εν μέσω κρίσης ακόμη και για μηδενικά εισοδήματα ή και ζημιές, που ήταν και ο κανόνας για τις μικρές και ατομικές επιχειρήσεις ειδικά τα χρόνια της κρίσης και της δημοσιονομικής προσαρμογής των μνημονίων. 
Τότε, όπως και η σημερινή κυβέρνηση παραδέχεται, στάθηκε αδύνατον οι επαγγελματίες να ρυθμίσουν τις παλαιές, φουσκωμένες από το σύστημα οφειλές όπως και να καταβάλλουν τις επίσης φουσκωμένες τρέχουσες - απλούστατα επειδή δεν εισέπρατταν τίποτα αντίστοιχο από την δουλειά τους ή επειδή πρακτικά το εισόδημά τους μέσα στην κρίση δεν έφτανε ούτε για να ζήσουν τις οικογένειές τους. 
Αυτήν την "επίσημη παρανομία" του ΟΑΕΕ αναγνώρισε ο νόμος Κατρούγκαλου και ακριβώς γι αυτόν τον λόγο επέκτεινε μετά από δεκαετίες ανωμαλίας και στον ΟΑΕΕ την αναλογικότητα εισοδήματος-εισφορών όπως ίσχυε πάντοτε στο ΙΚΑ και ενοποίησε τα ταμεία πάνω σε αυτήν την κοινή βάση. 

Από 1-1-2017 πράγματι, οι εισφορές είναι αναλογικές του εισοδήματος και για την μεγάλη πλειοψηφία των επαγγελματιών και επιχειρούντων έχουν μειωθεί σχεδόν στο ένα τρίτο σε σχέση με τις παλαιές, αποδεικνύοντας στην πράξη την προηγούμενη παρανομία του ΟΑΕΕ που δρούσε κατά των ασφαλισμένων, τιμωρώντας τους για την κρίση και μη παρέχοντάς τους επιπλέον ούτε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη (υπερήφανο έργο των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων που εδίωκαν και ποινικά τους ανασφάλιστους "οφειλέτες"). και βάσει της αναλογικότητας χιλιάδες ασφαλισμένοι στον ΟΑΕΕ/ΕΦΚΑ επέστρεψαν στην καταβολή εισφορών στο ταμείο κάτι που είχαν ξεχάσει και μαζί την συνταξιοδότησή τους...

Στις 3 Αυγούστου ξεκινά ο εξωδικαστικός συμβιβασμός, ένα ρηξικέλευθο μέτρο της κυβέρνησης όπου προβλέπονται ρυθμίσεις όλων των "κόκκινων" δανειακών υποχρεώσεων αλλά και των ληξιπρόθεσμων οφειλών στο Δημόσιο των επιχειρούντων με κριτήριο τις δυνατότητες και την βιώσιμότητα των επιχειρήσεων και στον οποίο προβλέπονται δραστικά μέτρα για την εξασφάλισή τους, όπως κούρεμα και ρύθμιση σε 120 δόσεις του υπολοίπου.
Εάν σε αυτές τις οφειλές συνυπολογισθούν ως έχουν και οι παλαιές "οφειλές" στον ΟΑΕΕ, ο εξωδικστικός συμβιβασμός θα καταρρεύσει. Όχι μόνο γιατί αυτές οι οφειλές νομίμως αμφιβητούνται νομικά και δικαστικά (οι αποφάσεις έχουν ήδη καθυστερήσει) αλλά κυρίως γιατί είναι εξωπραγματικές σε μέγεθος, αδύνατον να ρυθμιστούν εξασφαλίζοντας βιωσιμότητα και έσοδα για την επιχείρηση και το κράτος, απλά ένας βρόγχος στο λαιμό των επιχειρούντων. Πως να προσέλθει ο επαγγελματίες για εξωδικαστικό συμβιβασμό έτσι; Εκβιαζόμενος να αποδεχθεί χρέη που δημιουργήθηκαν από μια παράνομη τακτική του ΟΑΕΕ;

Θάπρεπε το υπουργείο να καλέσει τα διοικητικά δικαστήρια να επισπεύσουν τις σχετικές αποφάσεις. Να λυθεί ιδανικά το ζήτημα μέσα στον Ιούλιο, αλλιώς οι πρόθυμοι επαγγελματίες για εξωδικαστικό συμβιβασμό θα είναι τόσοι όσοι ήταν και στις απανωτές ρυθμίσεις τα προηγούμενα χρόνια: ένα πολύ μικρό ποσοστό που και αυτοί δεν θα μπορέσουν να τον κρατήσουν στην συνέχεια. Όσο καθυστερεί η αναδιάρθρωση (αναδρομικό κούρεμα με βάση την αναλογικότητα) των αμφισβητούμενων παλαιών οφειλών στον ΟΑΕΕ, τόσο θα καθυστερεί και η συμμετοχή στον εξωδικαστικό συμβιβασμό, η ομαλοποίηση της αγοράς και η ανάκαμψη της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας. 

Η σημερινή κυβέρνηση έχει δείξει να αντιλαμβάνεται το πρόβλημα: αποποινικοποίησε τις οφειλές, νομοθέτησε την αναλογικότητα, ενοποίησε τα ταμεία σε συνταγματικό έδαφος, νομοθέτησε τον εξωδικαστικό συμβιβασμό και την δεύτερη ευκαιρία. 
  • Θα αφήσει το παρελθόν αίσχος του ΟΑΕΕ να δυναμιτίσει όλη αυτήν την προσπάθεια για ένα restart της οικονομίας;
  • Θα θυσιάσει την βιωσιμότητα του 97% των ελληνικών επιχειρήσεων που είναι εκβιασμένα οφειλέτες του ΟΑΕΕ να χάσουν την ευκαιρία που τους δίνεται από τον εξωδικαστικό συμβιβασμό να επιστρέψουν σε μια αναπτυξιακή κανονικότητα;
  • Θα επιτρέψει να παραμείνουν οι στρεβλώσεις ενός συστήματος που έκλεισε επιχειρήσεις και κατέστησε ζόμπι τις υπάρχουσες;
  • Θα επιτρέψει να δικαιωθούν οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις και η τρόικα που κλέφτες ανέβαζαν και περιττούς κατέβαζαν τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες που με τις συνέργειές τους κρατούσαν ζωντανή στον ανταγωνισμό την οικονομία της χώρας; Και ακόμη αποτελούν το εξαιρετικά ειδικευμένο τεχνικό της προσωπικό, την πολύτιμη εμπειρία και ικανότητα αλλά και την αιχμή της καινοτόμας εξαγωγικής δύναμής της; Την ώρα που στην υπόλοιπη Ευρώπη ψάχνουν πως θα αυξήσουν τον αριθμό των μικρομεσαίων των μόνων που η παραγωγή τους δεν πήγε στην Κίνα;
Ο χρόνος πιέζει. Απαιτούνται πρωτοβουλίες. Η επιτυχία του εξωδικαστικού συμβιβασμού εξαρτάται άμεσα και γραμμικά από την επίλυση των αμφισβητούμενων ως παρανόμως επιβληθέντων, και αδύνατον να καταβληθούν ελλείψει εισοδήματος -ακόμη και ως παράνομου χαρατσιού- στον αιώνα τον άπαντα, παλαιών χρεών στον ΟΑΕΕ. Τι θα κάνει η κυβέρνηση και το υπουργείο εργασίας;

Υπενθυμίζουμε ότι η μικρομεσαία οικονομία μας είναι εντάσεως εργασίας και αποτελεί, πέραν της πιθανότητας ξένων επενδύσεων, την άμεση απάντηση στην ανεργία. Χιλιάδες θέσεις εργασίας μπορούν άμεσα να προσφερθούν, λίγες πχ μία από κάθε επιχείρση αλλά από πάρα πολλούς (εκατοντάδες χιλιάδες), αν οι κοντά στο ένα εκατομμύριο μικρομεσαίοι δουν λίγο φως στο τούνελ της βιωσιμότητάς τους και επιστρέψουν ζωντανοί στην έστω αργή ανάπτυξη του κύκλου εργασιών τους από τον αργό θάνατο που ζουν σήμερα. 
Αυτό είναι και το ακατανίκητο συγκριτικό μας πλεονέκτημα απέναντι σε στραγγισμένες από εσωτερική δύναμη οικονομίες - τέτοιες εκφράζει παρεπιπτόντως και η τρόικα - και που μπορεί να μας εκτινάξει στον δρόμο μιας δίκαιης και βιώσιμης ανάπτυξης. 
Γιατί οι ξένοι επενδυτές μπορεί να έρθουν, μπορεί και όχι... Αλλά επίσης μπορεί να έρθουν και μετά να φύγουν αν δουν αλλού γεωπολιτικές εξελίξεις που τους βολεύουν οικονομικά. Ενώ η μικρομεσαία μας οικονομία δεν θα πάει ποτέ πουθενά. 

Γιώργος Παπασπυρόπουλος



πηγή tvxs