Δευτέρα 9 Μαΐου 2011

Σύγχυση και παθητικότητα: από την απρόθυμη συνδιαχείριση της χώρας με την τρόϊκα στην πλήρη εκχώρηση κάθε πρωτοβουλίας




Το μνημόνιο
με τους δανειστές μας, όπως όλα δείχνουν, δεν πρόκειται να οδηγήσει στην εκπλήρωση του στόχου της επιστροφής στον δανεισμό από τις "αγορές" - πράγμα που υποτίθεται ότι είναι και ο πρωταρχικός του σκοπός. Την κρίση, συνεχίζουν να την πληρώνουν οι εργαζόμενοι είτε ως μισθωτοί είτε ως επιχειρηματίες - οι δουλειές χάνονται οι επιχειρήσεις κλείνουν. Το εσωτερικό μέτωπο βρίσκεται σε κώμα και όλα τα περιμένουμε από ευρωπαϊκές εξελίξεις και γεωπολιτικές ανατροπές.


Ο πολιτικός κόσμος της χώρας μας, μεγαλωμένος μέσα στην παράδοση του πελατειακού πάρε-δώσε είναι ανίκανος να αντιδράσει θετικά και αναλώνεται με σπασμωδικές κινήσεις στο να διαφυλάξει τον εαυτό του πρώτα - ότι κάνει και κάθε ισχυρή επαγγελματική συντεχνία.
Η κυβέρνηση του Πασοκ, προσπαθεί απλά να εξασφαλίσει με οποιονδήποτε τρόπο την επόμενη δόση του δανείου, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Δεν είναι σε θέση ούτε να ασκήσει αυτόνομη πολιτική ούτε καν να εφαρμόσει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις για την παραγωγική αναδιάρθρωση της χώρας. Ούτε η γραφειοκρατία μειώνεται ούτε τα επαγγέλματα ανοίγουν ούτε ο δημόσιος τομέας εξυγιαίνεται. Πόσο μάλλον, δεν λαμβάνεται κανένα μέτρο για αναπτυξιακή διέξοδο, υποστήριξη των μακροχρόνια ανέργων, εφαρμογή ενός ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, υποστήριξη των επιχειρηματικών πρωτοβουλιών, μείωση των προϋποθέσεων παραμονής των νόμιμων μεταναστών κλπ κλπ. Όλα έχουν αφεθεί στο αυτόματο πιλότο των εντολών της τρόϊκας και το σιγοντάρισμα του φόβου που σπέρνουν τα κρατικοδίαιτα ΜΜΕ για το εύκολο πέρασμα των μέτρων.
Το Πασοκ σιχαίνεται τις χειραφετητικές πρωτοβουλίες της κοινωνίας γιατί δεν αντέχει να αντιμετωπίσει τον ίδιο του τον εαυτό - να ανοίξει δηλαδή τους φακέλους των στελεχών του που πλούτισαν παράνομα, να δώσει στην δικαιοσύνη τα σκάνδαλα, να αναγνωρίσει και ακυρώσει τους νόμους του και τις πολιτικές του που υπέθαλψαν την ληστεία του δημοσίου από τους ημετέρους και τα κρατικοδίαιτα συμφέροντα του εσμού των "επιχειρηματιών" που εξέθρεψε και γιγάντωσε τα ελλείμματα καταβαραθρώνοντας την υγιή επιχειρηματικότητα και το κράτος δικαίου.
Τα ίδια ισχύουν και για τον άλλον πυλώνα του δικομματισμού, την ΝΔ, που έρχεται με περισσό θράσος τώρα να εμφανιστεί και ως εναλλακτική λύση... 
Η αριστερά, σε όλες τις τις εκφάνσεις, αδυνατεί να απεξαρτηθεί από την εξάρτησή της από τα "συνδικάτα της συνδιοίκησης" του δημοσίου και των ΔΕΚΟ που εκμεταλλεύτηκαν το αλισβερίσι με το κράτος και άρμεξαν χαριστικά "κεκτημένα" και προνόμια που τα φέρνουν αντίθετα με την μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων αυτού του τόπου και παραγωγών του πλούτου που κατασπαταλήθηκε. Έχει συμβιβαστεί με την ιδέα της ελάχιστης αναπαραγωγής της μέσα από την επίτευξη του 3% και την συντήρησή της από την κρατική επιδότηση. Δεν ανοίγει κανένα μεταρρυθμιστικό μέτωπο, δεν προβάλλει κανένα εναλλακτικό σχέδιο γιατί δεν θέλει να δυσαρεστήσει τις δεξαμενές των ισχνών ψήφων της όμηρος και αυτή του φαύλου κύκλου "πολιτικό στρογγύλεμα - πολιτική επιβίωση".
Τα ισχυρά συνδικάτα του δημοσίου, στενού και ευρύτερου τομέα, αλλά και εκείνα των κλειστών επαγγελμάτων μάχονται για τα κεκτημένα τους ως εχθροί του λαού και διαπλεκόμενοι με την εξουσία. Θεωρούν ότι η υπόλοιπη κοινωνία οφείλει να χρηματοδοτεί τα ασφαλιστικά τους ταμεία, τις αυθαίρετες αμοιβές τους και την προνομιακή τους θέση στον κοινωνικό ιστό τρεφόμενοι από την έλλειψη ανταγωνισμού και την μονοπωλιακή τους ισχύ ως άλλοι νταβατζήδες του δημοσίου συμφέροντος. Δεν είναι τυχαίο ότι και η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ στην πραγματικότητα είναι συνδικάτα του δημοσίου όταν ακόμα και στο γενικό συμβούλιο της πρώτης μόνο 3-4 στους 45 εκπροσωπούν συνδικαλιστικές ενώσεις του ιδιωτικού τομέα... Και οι γενικές τους απεργίες απέχουν παρασάγγας από το να εκπροσωπούν την κοινωνία της εργασίας (γι αυτό και δεν έχουν καμιά απήχηση στους ιδιωτικά εργαζόμενους). Το κράτος επιδοτεί με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ πχ την ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ ετησίως, μετατάσσει εργαζομένους σε άλλους τομείς όπου δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν και διατηρεί την μονιμότητα όχι ως ελάχιστο εισόδημα μη εχόντων άλλη πρόσοδο αλλά ως βόλεμα/εξασφάλιση του εκλογικού του στηρίγματος, χωρίς αξιολόγηση χωρίς ήθος κοινωνικής αλληλεγγύης χωρίς  εξυπηρέτηση της ανάγκης υποστήριξης παραγωγικών δραστηριοτήτων.

Η ίδια η κοινωνία βρίσκεται σε τέλμα. Η ιδεολογία του ατομισμού που επέβαλλε ο παλιός πολιτικός κόσμος με τις διακρίσεις των πολιτών, τον νεοπλουτισμό των δικών μας και την  παρασιτική επιχειρηματικότητα των ημετέρων έχει διχάσει την κοινωνία και την έχει βυθίσει στην σύγχυση και την κατάθλιψη. Η αναξιοκρατία δεν επιτρέπει υγιείς παραγωγικές πρωτοβουλίες, το τείχος της γραφειοκρατίας και της κοινωνικής αδιαφορίας εμποδίζει σε κάθε βήμα τους τους ανθρώπους που θέλουν να σταθούν στα πόδια τους και να δημιουργήσουν δουλειές και απασχόληση και κόμματα και υπουργοί φιλονικούν για τις ευθύνες που όλοι ανεξαιρέτως φέρουν.
Μέσα σε αυτό το κλίμα η μόνη δύναμη που παίρνει πρωτοβουλίες, διατυπώνει σχέδια και επιβάλλει την πολιτική της είναι η τρόϊκα. Αυτή απαιτεί τις αυτονόητες μεταρρυθμίσεις μαζί φυσικά με άλλες που εξασφαλίζουν, όσο γίνεται, την αποπληρωμή των δανείων της, αυτή συσκέπτεται κρυφά ή φανερά για να αξιολογήσει την πρόοδο των μέτρων, αυτή προβληματίζεται αν θα αντέξουμε άλλη λιτότητα, αυτή διαχειρίζεται μέχρι και τον έλεγχο προόδου κάθε υπουργού και υπηρεσίας ξεχωριστά. Οι υπόλοιποι όχι! 
Εδώ φτάσαμε - στην εκχώρηση κάθε πρωτοβουλίας στην τρόϊκα. Αυτόνομη πολιτική δεν υπάρχει - υπάρχει ανικανότητα από τους κρατούντες και ανευθυνότητα από τους αντιπολιτευόμενους. Και ανάμεσα στις συμπληγάδες οι υπόλοιποι να μην γνωρίζουμε τι μας ξημερώνει και να ελπίζουμε στην κοινή λογική όσων στην Ευρώπη μας βλέπουν ακόμη σαν μέρος του πληθυσμού της...
Για μιαν ακόμη φορά επαφιόμαστε στους ...φιλέλληνες.

Μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό μέτρων και πολιτικών, αξιόπιστων και αναξιόπιστων, που όλες προέρχονται από τις δεξαμενές σκέψης και τα ίδια συμφέροντα συγκεκριμένων ευρωπαϊκών κρατών, δεν βλέπω πουθενά να αναδύεται η "αριστερά της ευθύνης" στην χώρα μας. Εκείνο το διαφορετικό στο παρακμασμένο πολιτικό σκηνικό που συνέγειρε τον χρόνο που πέρασε μυαλά και διαθεσιμότητες και συγκέντρωσε ένα αξιολογότατο ανθρώπινο δυναμικό στις τάξεις της δημοκρατικής αριστεράς με όρεξη για διατύπωση εναλλακτικών, μεταρρυθμιστικό σχέδιο, οικολογική συνείδηση και συμμετοχική στήριξη ενός σχεδίου ανόρθωσης και ανανέωσης της ελληνικής πραγματικότητας. Ψίθυροι και στρογγυλέματα, ισχνές παρεμβάσεις σε τομείς προνομιακούς για τον χώρο, αλαλία για την επιβεβλημένη αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα, χλιαρή στήριξη των λίγων σωστών μεταρρυθμίσεων, απροθυμία κινηματικής υποστήριξης καίριων κοινωνικών αιτημάτων όπως του ελαχίστου εγγυημένου εισοδήματος και της υγιούς επιχειρηματικότητας.
Αντίθετα, νουθεσίες στα κρατικοδίαιτα συνδικάτα των κεκτημένων, παθητική παρακολούθηση των εξελίξεων, δυσπιστία απέναντι στις ρηξικέλευθες προτάσεις της κοινωνικής αριστεράς, αγωνία μονάχα για την κοινοβουλευτική επιβίωση και το πως αυτή μπορεί να εξασφαλιστεί.
Φαίνεται ότι ο αριστερός ασθενής δεν μπορεί να ανακάμψει. Φοβάται κι αυτός να κοιταχτεί στον καθρέφτη αλλά κυρίως φοβάται την αυτενέργεια και τις ιδέες εκείνων που είναι ο φυσικός του συγγενής. Φοβάται να ανοιχτεί στο λαό, φοβάται τον ανοιχτό διάλογο, φοβάται το διαδίκτυο και την μέσω αυτού αυτοοργάνωση των πολιτών σε κοινωνικά δίκτυα με εργαλείο το μόνο πραγματικά δημοκρατικό μέσο που διαθέτουμε: το ίντερνετ, την οριζόντια επικοινωνία της κοινωνίας των πολιτών, την εθελοντική συμμετοχή και δράση σε συνθήκες δημιουργικού εργαστηρίου και διαφάνειας.
Φαίνεται ότι ακόμη η πολιτική διαμεσολάβηση της αριστεράς κινείται με παλιούς όρους αντιπροσώπευσης και εκλεκτόρων. Η ανανέωσή της μοιάζει αδύνατη.

Προϋπόθεση για την όποια αλλαγή είναι η τολμηρή παραδοχή της πραγματικότητας. Το άνοιγμα στην συμμετοχή και την κινητοποίηση της αυτενέργειας των ενεργών πολιτών. Μέχρι τότε η τρόϊκα θα είναι ο μοναδικός παίχτης καθορίζοντας το μέλλον μας και το μέλλον των επόμενων γενεών που δεν μας φταίνε σε τίποτα. Υπάρχει άραγε ελπίδα;

15 σχόλια:

  1. Γιώργο
    ανέβασε δύο καταπληκτικά κείμενα. Αξίζει.
    Το ένα είναι του Βαρουφάκη "Δελτίο Κρίσης" της προηγούμενης Παρασκευής.
    Το κείμενο αυτό, έχει όλα τα χαρίσματα ενός κειμένου που σου ανοίγει τον τρόπο να σκέφτεσαι.
    ΚΛΑΣΣΙΚΟ. Θα πρέπει να το διαβάσουν όλοι.
    Ο Βαρουφάκης έχει μόνο ένα μειονέκτημα. Δεν είναι πολιτικός και έτσι αφήνει έξω από την σκέψη του τις πολιτικές επιπτώσεις που έχουν οι εξελίξεις στην διεθνή οικονομία.

    Το δεύτερο κείμενο το διάβασα στην Καθημερινή. Είναι κείμενο τριών οικονομολόγων. Των Βαγιανού, Βέττα και Μέγηρ
    http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_08/05/2011_441432

    Με τα δύο αυτά κείμενα και φυσικά και το σημερινό κείμενό σου, αλλά και άλλων σφων, θα μπορούσε η ΔΑ να μιλήσει πολιτικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κορυφαίο κείμενο που μας αφορά και ιδιαίτερα. Αναδημοσιεύω επιτόπου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εγώ πάλι αρχίζω να μην καταλαβαίνω τι ακριβώς ζητάμε από την δική μας αριστερά, την "αριστερά της ευθύνης".
    Λες ότι η κυβέρνηση δεν προχώρησε σε άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων. Σωστά! Από την άλλη όμως, εκτος από το άνοιγμα των επαγγελάμτων υπαρχουν και οι πολυεθνικές! Μηπώς λοιπόν το άνοιγμα θα πρέπει να γίνει με προστατευτικές δικλείδες για τους μικρούς επαγγελματίες? Εγώ αυτό περιμένω να προτείνει η αριστερά της ευθύνης.
    λες ότι τα συνδικάτα είναι διεφθαρμένα και κρατικοδίαιτα. Συμφωνώ απολύτως! Η απάντηση όμως δεν μπορεί να είναι η άρνηση του συνδικαλισμού ή ο εργοδοτικος συνδικαλισμός σωματείων τύπου eurobank ή alpha bank, όπως ευθέως προτρέπει η τροικα.

    Η αριστερα της ευθύνης, θα πρέπει πρώτα από όλα να είναι ΑΡΙΣΤΕΡΑ. να αναλύει, να συνθέτει, να προτείνει λύσεις προς όφελος των εργαζόμενων τάξεων.
    Σε ότι δε αφορά την τρόικα, είναι πασιφανές, ότι ακόμα και στις περιπτώσεις, που πράγματι ζητά να αλλάξουν τα κακώς κείμενα, οι προτάσεις της είναι εξώφθαλμά μεροληπτικές σε βάρος των εργαζόμενων. Τι σχέση μπορεί μνα έχει η δική μας αριστερά σε όλα αυτά?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. "Τι σχέση μπορεί μνα έχει η δική μας αριστερά σε όλα αυτά?"

    xno, το ερώτημά σου ελπίζω να μην είναι ρητορικό. Νομίζω ότι η σχέση της αριστεράς με "όλα αυτά" είναι η σχέση που οι φίλοι του λαού έχουν με την επίλυση των προβλημάτων του! Τι άλλο;
    Ανεξαρτήτως χρώματος και αρώματος, ετικέτας και προσήμου. Θέλω να πω "άσπρη γάτα μαύρη γάτα αρκεί να πιάνει το ποντίκι" που έλεγε και ο Τενγκ Σιάο Πινγκ -παλιός μου γνωστός :)
    Πότε θα κάνουμε τη δουλειά μας χωρίς να μας απασχολεί το ερώτημα "είναι αυτό αριστερό;"
    Η αριστερά, όποτε κατάφερε να προσφέρει κάτι, ήταν όταν μπόρεσε να συσπειρώσει, να εμπνεύσει, να δώσει λύση. Σήμερα δεν το κάνει - ας το κάνει κάποιος άλλος, δεν πειράζει. Η ζωή δεν περιμένει...

    υγ Δεν υποστηρίζω φυσικά ότιδήποτε λέει η τρόϊκα - αλλά δεν μπορώ να μην δεχτώ κάτι σωστό μόνο και μόνο επειδή "το λέει η τρόϊκα". Ευθύνη αυτό είναι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Εύστοχο,διαυγές και εμπνευσμένο κείμενο. Μόνο που θα περίμενα και μια καλύτερη περιγραφή του τρόπου που η τρόικα μαζί με κάποια συγκεκριμένα συμφέροντα στήνει το σικέ παιχνίδι, καθώς και το ποιοί ντόπιοι παράγοντες εμπλέκονται σ΄αυτό.
    Επίσης Γιώργο γιατί δεν γράφεις κάτι για τον Ακη; Αυτός(συμβολικά μιλώντας) πως σου ξέφυγε;Η μήπως να ασχοληθώ εγω να γελάσει κι ο κάθε πικραμένος;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αδρό και σαφές,αλλά όπως λέει και η Βασιλίκα ,παραλείπει τελείως τη διεθνή διάσταση.

    Με ένα μαγικό τρόπο το ίδιο κείμενο αν αντί "ελληνική κοινωνία" γραφτεί "γερμανικές ελιτ" ισχύει απολύτως.

    Είναι που είναι το μεταρρυθμιστικό ρεύμα ισχνό, είναι σε παραζάλη και οι Γερμανοί και ιδου τα αποτελέσματα.

    Μια καθαρή Ευρωπαική προοπτική του "Βορρά" θα ενδυνάμωνε τον "Ευρωπαικό Νότο" και άρα όσες δυνάμεις βλεπουν μια θετική προοπτική

    Η εσωτερική δυναμική δεν είναι αυτόνομη .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Γιάννη, συμφωνώ "Η εσωτερική δυναμική δεν είναι αυτόνομη", αλλά πολλά κρύβονται κάτω από το χαλί που λέγεται "όλα παίζονται σε ευρωπαϊκό επίπεδο". Αν μπορούμε κάτι να κάνουμε στο εσωτερικό μέτωπο είναι ακριβώς να μην παραγράψουμε το πως φτάσαμε να γίνουμε το πρώτο χρεοκοπημένο μέλος της ΕΕ και τι πρέπει να ελεγχθεί και να αλλάξει περιμένοντας τη διαμόρφωση του γενικότερου πλαισίου. Γιατί όπως φαίνεται, αν στο εσωτερικό συνεχίσουμε έτσι, όποια επιμήκυνση ή αναδιάρθρωση και να γίνει σύντομα θα είμαστε στην ίδια κατάσταση - και τίποτα δεν θα αλλάξει στην παραγωγική άπνοια και την κατασπατάληση του δημόσιου πλούτου από το κατεστημένο πελατειακό σύστημα που παράγει κατάφωρη αδικία και ανισότητα.
    Κυρίως αυτό είχα κατά νου γράφοντας το κείμενο αυτό- ότι κάποιοι δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα και θα εκμεταλλευτούν κάθε εξέλιξη για να "ξεχαστεί" η ελληνική ασθένεια (και η αριστερή μαζί).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Βασιλίκα, γράψε! ΝΑΙ, να γελάσει ο κάθε πικραμένος - τόχουμε πολύ ανάγκη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αυτο ακριβως που σχολιαζεις ειναι αριστερη πολιτικη, αφου θιγει την αριστοκρατια του δημοσιου και τις συμπλοκες της με το ελλ. παρασιτικο κεφαλαιο. Στο μετρο που η διαπαλη των κοινωνικων στρωματων αναδεικνυει συμφεροντα και αγωνα για την ηγεμονια , κανεις τεχνοκρατισμος δεν μπορει να επιλυσει την αντιφαση. Η διαφορα δεξιας/αριστερας αλλωστε ειναι και αξιακη κατα Μπομπιο[και οχι μονο],αλλιως καλα τα λεει και η Ντορακλα. mike

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Εκτιμώ ότι είναι αναγκαίο να ξεκαθαρίσουμε τα ζητούμενα τόσο ως προς το χρέος όσο και ως προς τις μεταρρυθμίσεις.

    Μπορεί μεν οι παθογένειες να οδήγησαν ώστε "να γίνουμε το πρώτο χρεοκοπημένο μέλος της ΕΕ", αλλά είναι διαφορετικό να θεωρούμε ότι η σε όποιο βαθμό θεραπεία αυτών ή / και ότι η συνταγή του ΔΝΤ θα επιφέρει και την λύση του προβλήματος του χρέους.

    Οι μεταρρυθμίσεις είναι απαραίτητες μεν, αλλά σπάνια η γάτα δεν έχει χρώμα (ας με συγχωρέσει ο Τενγκ).

    Η παραγωγή πραγματικής αριστερής πολιτικής είναι δύσκολη και απαιτεί κατά κύριο λόγο αλλαγή σκέψης, εγκαταλείποντας όλα τα καθιερωμένα εργαλεία τόσο της αριστεράς όσο και αυτά των τεχνοκρατών της σύγχρονης σκέψης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Γιώργο, οι προτάσεις τις τροικας, ακόμα και όταν είναι σωστες (και πράγματι κάποιες είναι), δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές από τον κόσμο, διότι εκλαμβανονται (και είναι) έξωθεν επέμβαση στα εσωτερικά της χώρας. Για το λόγο αυτό ακόμα και κάποιες σωστες μεταρρυθμίσεις είναι καταδικασμένες σε αποτυχία.

    Βεβαια όταν λες ότι η κυβέρνηση έχει εκχωρήσει όλες τις πρωτοβουλίες στην τροικα έχεις δίκιο. Στην πραγματικότητα όμως δεν φταιει μόνο η κυβέρνηση. Φταιει το μοντέλο κηδεμονιας που εχει επιβληθεί στη χώρα. Κατα την γνώμη μου τέτοιο μοντέλο δεν μπορεί να λειτουργήσει σε δημοκρατική χώρα, διότι υπονομεύει και μάλιστα επικινδυνα τους δημοκρατικους θεσμους, τους γελοιοποιεί. Δες τα μηνύματα της κοινωνιας. Σήμερα, δεν αμφισβητείται το πολιτικό σύστημα μόνο. Αμφισβητείται εκ βάθρον η δημοκρατια.(πχ να καει να καει το μπ.. η βουλή κτλ)

    Δεν αρκεί λοιπόν να στηριχθούν οι σωστές μεταρρυθμίσεις. Πρέπει ταυτόχρονα να βρεθουν δρόμοι, που θα οδηγούν στην απεξάρτηση της χώρας από την διεθνή κηδεμονια ως θεμελιακή προυπόθεση για προοδευτικές μεταρρυθμίσεις.
    Αλλιως ακόμα και οι σωστες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που προωθούνται υπό την πίεση της τροικας, θα χαθούν, κάτω από την οργή του κόσμου για την εξωθέν παρέμβαση στα εσωτερικά της χώρας και από τον βαθμιαίο ευτελισμό των δημοκρατικών μας θεσμών. Το ίδιο θα ισχύσει και για τις πολιτικές δυνάμεις που δεν θα το αντιληφθούν και φοβάμαι ότι η ΔΑ πραγματικά κινδυνεύει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. xno, λες: " ακόμα και οι σωστες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που προωθούνται υπό την πίεση της τροικας, θα χαθούν, κάτω από την οργή του κόσμου για την εξωθέν παρέμβαση στα εσωτερικά της χώρας και από τον βαθμιαίο ευτελισμό των δημοκρατικών μας θεσμών"
    Νομίζω ότι η άποψη αυτή είναι ...στρουθοκαμηλική εφόσον λειτουργεί ανάποδα: "καλή πρόταση αλλά αυτός που τη λέει είναι κακός, άρα απορρίπτεται".
    Να μου πεις ποιος έχει την ηγεμονία στο μεταρρυθμιστικό μέτωπο -που για μένα είναι η ουσία της αριστερής πολιτικής- να το συζητήσουμε. Γιατί προφανώς την έχει η τρόϊκα κι αυτό έχει να κάνει με την δική μας ανεπάρκεια.
    Να μου πεις όμως "άστες είναι χαμένες οι μεταρρυθμίσεις γιατί τις ζήτησαν οι δανειστές κι αυτό δεν είναι δημοκρατικό" μου θυμίζει ...Συριζα. Την αγωνία για το πολιτικό πρόσημο εκείνου που λέει ή προτείνει κάτι!
    Μα νόμιζα ότι η μεταρρυθμιστική αριστερά υιοθετεί και προωθεί αιτήματα και προτάσεις που λύνουν προβλήματα του λαού όχι προβλήματα ιδεολογικοπολιτικής ταυτότητας της ίδιας...

    Γιατί λοιπόν να αποτύχουν οι σωστές μεταρρυθμίσεις;

    Που είναι η αριστερά να επιβάλλει κι άλλες σωστές στην ατζέντα; Ή θα επικρατήσουν ξανά τα συμφέροντα του "να μην αλλάξει τίποτα";
    Ακόμα και στον πόλεμο η αριστερά συνεργαζόταν ακόμα και με ακροδεξιούς ενάντιους των ναζί για να αποφύγει τα χειρότερα για τον λαό - έτσι απόκτησε ταυτότητα ως φίλη του λαού. Τώρα με ποιόν είναι φίλη; Με όσους αντιδρούν σε κάθε αλλαγή με παλαβά ιδεολογήματα;

    Η αριστερά οφείλει να καταγράψει τις θετικές μεταρρυθμίσεις, να δείξει τις αδυναμίες τους και τα εμβόλιμα κομμάτια από τα συμφέροντα και να βάλει πλάτη να προωθηθούν - αυτό περιμένουμε από αυτήν. Και μαζί να εμφανίσει τον κατάλογο και όλων των άλλων μεταρρυθμίσεων που πρέπει να γίνουν τώρα για να νοικοκυρευτεί αυτό το μπ.. το κράτος και να αρχίσει να υπηρετεί τον πολίτη κι όχι τα κόμματα και τους "επιχειρηματίες" που αυτά στήνουν.

    Η αριστερά οφείλει να απαιτήσει πράγματα κι όχι να παίζει κατενάτσιο αφήνοντας στο απυρόβλητο τους Φωτόπουλους να κάνουν "αντιμνημονιακή" αντίσταση.

    Αλλά, όπως λέει κι ο Δημήτρης, η αριστερή πολιτική είναι δύσκολη - υπάρχουν όμως διεργασίες παραγωγής της;
    Εδώ νομίζω είναι το πρόβλημα και αυτό είναι που θα πληρώσει η ΔημΑρ κι όχι ότι θα συμπέσει και κάπου με προτάσεις της τρόϊκα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Γιώργο, η υπόθεση του μνημονίου και της τροικας, από πολιτική σκοπιά ειναι απολύτως ξοφλημένη.

    κανένας δεν είναι διατεθημένος να ακολουθήσει τις προτάσεις της. Ακόμα και η κυβέρνηση δεν θέλει, σέρνει τα πόδια της. Ακόμα και αν είναι η χώρα χρεοκοπήσει και επισήμως. Αυτο κάτι δείχνει.

    Οσο για τις μεταρρυθμίσεις, ακόμα και αυτές που είναι αναμφίβολα σε θετική κατεύθυνση, συκοφαντούνται καθημερινά, μόνο και μονο επειδή της προωθει η τροικα. Αυτή ειναι η πραγματικότητα.

    Αν λοιπόν το μεταρρυθμιστικό μπλοκ, τόσο από τον χώρο της δεξιας όσο και από την αριστερά, δεν παρει τις αποστάσεις του από την τροικα, είναι καταδικασμένο σε εξαφάνιση. Δες ενδεικτικά τα ποσοστα ΔΗΣΥ και ΔΑ στις δημοσκοπίσεις. Ακόμα και το Αρμα Πολιτών, του δημαρα χωρις κανένα πολιτικό και ιστορικό βάθος, χωρις στελέχη χωρις τίποτα, ήδη λαμβάνει καλύτερα ποσοστα.

    και φυσικά δεν είναι αναγκη ούτε να γυρίσουμε στο ΣΥΡΙΖΑ,ούτε να ασπαστούμε τον φωτοπουλο. Από τον αριστερισμό μέχρι το μνημόμιο, ύπαρχει (ευτυχώς) πολύ μέγαλος πολιτικος χωρος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. κατα τα λοιπα συμφωνά απόλυτα μαζί σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU